ASKERİN KÜÇÜĞÜ

1.bölüm

Ne kadar yüzüme vuran ışıkla uyandım demek istesem de gerçekler öyle değildi. İs kokan,nemli ve soğuk bir odada açıyordum gözlerimi.Daha 17 yaşında yaşıtlarım okula gidip, eğlenirken ben okula bile gidemiyorum geçen sene ne kadar istemesem de okuldan ayrıldım daha doğrusu mecbur bırakıldım. neden mi burda kalıyordum çünkü annem ve babam benden nefret ediyordu.Diğer kardeşlerim çok sevilirken bana iğrenen bakışlarla bakıyorlardı.Ha bide ikiz kardeşim olan Emre vardı,bir tane daha kardeşim olacaktı biz üçüz olacaktık ama işte ailemin maalesefiyle kardeşimden önce doğduğum için onu öldürmüştüm.Katildim ben,daha katil ne demek bile bilmezsen katil olmuştum ben kardeşimin katili olmuştum. Küçük bir bebekken bile ailemin hayatını mahvetmiştim .Ben uğursuzdum sadece uğursuz.

Şimdi ne mi yapıcaktım hiçbir şey oturup annemin bodrumu açmasını bekleyene kadar hiçbir şey.

...

Yaklaşık 2 saat sonra duyduğum ayak sesleriyle kendimi hazırladım günlük rutindi bu gene bana nefretini kusacak bende sadece izleyecektim hatta gelip bana vurabilirdi bile bilemem canı nasıl isterse.

Kapı açıldı içeriye girmeye bile tenezzül etmeyen annem-anne demeye bin şahit getirin gene inanmam gerçi ben anne ne demek onu bile bilmiyordum-kapıdan bana bakıyordu gözlerinde gene nefret ettiğim iğrenme duygusunu gördüm ama alışmıştım sorun yoktu artık eskisi kadar kırılmıyordum.

"Kalk lan fahişe sonunda gidiyosun bu evden"

Ben konuşmayı bırakalı uzun zaman olmuştu birşey demeyip sanki ölü biri gibi karşımdaki kadına bakıyordum.

"Sana diyorum elbise getiricem sana onu giyeceksin hele bir giyme bak nasıl yoluyorum seni"

Kafamı olumlu anlamda aşağı ve yukarı salladım.İşte tek yapacağım şey buydu kabul etmek.Belkide biraz savaşmalıydım ama yorulmuştum artık, bıkmıştım.
Tekrar elinde bir elbiseyle geldi o kadın gene içeriye girmeden elbiseyi suratıma fırlattı sonra da hep yaptığı gibi çekip gitti.Elbiseye baktığım da tabiki tahmin ettiğim gibi kolları ve bacakları yapalıydı çünkü kendi açtığı yaraları başkası görmemesi gerekiyordu aslında o adam-baba demeye dilim varmıyor- bunla gurur duyardı herkese beni anlatır övünürdü ama bu sefer farklıydı gelecek adam beni beğenmeliydi tabi beni görebilirse.

Geçen dakikalara inat orada öylece durmuş hiçbir yaşam belirtisi göstermemiştim.Aslında birşey düşünmüştüm belki daha fazla ölmeye gerek yoktu belkide kurtulurdum belkiler hayatımı mahvetmişti ama belki bu sefer olurdu gene belki belki belki bıktım belkilerden bir kere de tamam bu iş kesin desem keşke keşke.

Elbisemi giymiş o kadını bekliyordum
Kızıl olan saçlarıma herhalde iyi durmuştu bu elbise.Kapı hızlı bir şekilde açıldı irkilmek yerine sakince arkamı döndüm ve gelene baktım tahmin ediyordum tabiki hatta tek kesin olduğum şeydi.

Eliyle beni çağırmış sanki benim için kelimelerini kullanmak istemiyordu  sayılı kelimeleri var gibiydi.Yavaş adımlarla ilerliyordum yukarıya gelince etrafıma bakındım uzun zaman olmuştu evi görmeyeli değiştirmişler evlerini.

Beni Kolumdan itiliyerek mutfağa soktular. O kadın beni çıkmamam konusunda uyarmıştı sanki uyarmasa çıkacaktım.Sonra bir ses duyuldu evin arka tarafından geliyordu sanki birşey kırılmış gibi yada daha farklı tam olarak çözememiştim herkesin aynı anda arka tarafa gittiğini görünce etrafa göz gezdirdim. O sırada gözüme aralık olan kapı çarptı gene belkilerle hareket edecektim.

Aralık olan kapıdan dışarı çıktım hiç arkama bakmıyordum artık arkama bakmak istemiyordum.evden uzaklaşınca onların evlerinden gelen sesleri duydum arada ismimide duyuyor ama hiç tınlamadan tek tük insan olan sokakta ilerliyordum.
İsmimi sanki bir küfür gibi ağzından çıkaran o adamın sesini daha yakından duyduğum da adımlarım hızlanmış hatta birbirine girecek kadar hızlılardı.Yere düşüyor tekrar kalkıyordum ilk defa bu kadar direniyordum.

Hiç tanımadığım bir sokağa gelince tekrar dizlerimin üzerine düştüm o sırada birinin sesini duydum.

"İyi misiniz"

Sesin sahibine baktığım da asker üniforması giyen biri ile karşılaştım cevap vermeden sadece kısa bir süre yüzüne bakıp ayağa kalktım 19-20 yaşlarındaydı tahminimce.

"Size diyorum hanfendi gelin iyi görünmüyorsunuz"

Karşımdaki kişiye döndü tekrar bakışlarım gerçekten birinin umrumda mıydım. Biliyorum kabul etmemem gerekir ve zaten öyle de yaptım kafamı sağa sola hayır anlamında salladım. Tekrar yürümeye başladım tam pes etmicem diyorum ama gene ruhum olmasa da bedenim pes etmişti. Ayaklarım sanki tutmamış zifiri karanlığı görmüştüm.

Evettt ilk bölümle merhabalar gerçekten hiç aklımda böyle bir kurgu yokken bir anda geldi ve böyle bir kitap yazmaya karar verdim beni desteklerseniz gerçekten çok mutlu olurum.