Bölüm ithafı/_esmacikgozz /sevgili arkadaşıma... Beklediğine değer umarım güzelim:)
Hayat bazen öyle şeyler çıkartır ki yolumuza. Çok mutluyken , çok üzülürsün. Çok üzgünken , çok mutlu olursun... Bazen karşımıza çıkan şeyler bizim sınavımız olur. En önemlisi ise bunlara karşı sabırlı ve inatçı olmamız ve istikrarımızı kaybetmememizdir. Bu sadece aşk için değil , yaşamın her anı için...
Mert , dengesiz herifin tekiydi. Dakikası dakikasına uymazdı asla... Hiçbir şeyi takmazdı , ona ne uygunsa onu yapardı sadece. Şimdi de "Karşıma geçmiş ben aşık oldum," diyordu. Canımı ne kadar yaktığının farkında mıydı acaba?
Bence farkında değildi , olsaydı da umrunda olmazdı. Bunu gelip bana söyleyeceğini ummazdım... Gerçi ben bile kendi duygularımdan daha yeni emin oluyordum , o nasıl farketsin ki?
Anlamasın diye gülümsemeye çalıştım. Ama soluk almam çok zorlaşıyordu. Zorlukla konuşmaya başladım yoksa benim de daha yeni anladığım duygularımı , hayal kırıklıklarımı , gözlerime baktığı gibi anlardı...
"Ö-öyle mi? Çok sevindim adınıza." Söylemime karşı sadece tebessüm etti.
"Gerçekten mi?" Daha da canım yanıyordu çünkü gözlerinin parladığına şahit olmuştum...
"Çok mu seviyorsunuz?"
"Çok seviyorum." deyip elini kalbine koydu...
"Kalbimin onu gördüğünde son hızla atmasından anladım. Bu çok güzel bir şeymiş Feride."
"..." Konuşmak zor geliyordu , hem ben neden acı çekiyordum ki?
"Bir problem mi var?" Diye sordu.
"Yok , yok bir problem. Kalkalım mı?" Beni onayladı ve ayağa kalkıp elini uzattı. Tutmasa mıydım acaba? Ama elim benden bağımsız bir şekilde kalkıp eline dokundu. Sanki bunu yapmamı bekliyormuşcasına hemen elimi tutup beni ayağa kaldırdı.
Sormaya korkuyordum fakat inadına korkunun üzerine gittim ve "Adı ne?" Diye soru sordum. Yürürken bir anda durdu ve onun durmasıyla bende durdum.
"Sadece onun eşi benzeri olmadığını ve eşsiz olduğunu bilmen yeter..."
...
"Harikaydın! Aferin sana , işte benim kızım!" Deyip kollarını açtı Kutay hoca. Çok beklemeden sarıldım , yarışmayı derece yaparak kazanmıştım... Mutlu olmam gerekiyordu fakat ben karşıda 3. Olan Eda'yı teselli eden Mert hocaya bakıyordum... Neden gelip beni tebrik etmiyordu?
"Heey! Kendine gel , sen derece yaptın. Bu surat da ne böyle?" Bakışlarımı onlardan çekip Kutay hocaya baktım.
"Haklısınız fakat biraz yoruldum." Kolunu omzuma attı ve hafifçe omzumu sıktı. Bu sırada Mert hoca ve Eda yanımıza doğru geliyorlardı. Kalbim heyecanla çarparken nerede olduğumu unutmuş gibiydim. Sanki sadece o ve ben vardık...
Yanımıza yaklaşınca bakışları yüzümden , omzunda eli olan Kutay hocaya sinire dönüştü.
"Tebrik ederim Feride," deyip yanımızdan geçmişti Eda. O sırada Mert hocadan birşey demesini beklediğimi belli edercesine kendisine doğru döndüm. Fakat o her zaman ki gibi "Tebrikler," deyip yanımızdan geçip gitmişti.
Madem o bana bu şekilde davranıyorsa bende bundan sonra ona , bana nasıl davranıyorsa aynı şekilde davranacaktım. Tamam , ona karşı duygularım olabilir fakat ben her zaman kendi değerimi düşünen biriydim. Bundan sonra karşısında bambaşka bir Feride görecekti.
