lost medicines | ryeji

8- yardım

"O odada daha ne kadar süre boyunca kalmayı düşünüyorsun acaba?" kapısının önünde Ryujin'in cevap vermesini bekledi Yeji.

Öğlenden beri odasından ayrılamamıştı kızcağız. Durmadan düşünüp duruyordu sabahtan beri nasıl bir durumun içinde olduğunu. Engel olamıyordu kalbinin bu alışılmadık hızlı atışlarına. Odasının içinde bir yerden başka yere durmadan hızlıca yürüyordu. Aynı yerlerde saatlerce dolanıp durdu. Kafasının dağılmasına ihtiyacı vardı. Ofluyor, bazen uzanıp uyumaya çalışıyor fakat hiçbiri etki etmiyordu. En sonunda tekrardan yorulduğu için yatağına oturdu. Derin bir iç çekti ve göz devirdi.

"Artık evine mi gitsen diyorum?" gitmesini istiyordu çünkü öbür türlü farkındaydı ki bir türlü rahat nefes alamayacaktı burada.
"Gideceğim gitmesine de, seni de alacağım yanıma. O yüzden hazırlan hadi."
"Ben bir yere gitmeyeceğim, rahat bırak beni!" bıkmış bir ses tonuyla söyledi cümlesinin hemen ardından.

Öyle başı ağrıyordu ki artık bu gergin ortamdan, bir an önce son bulsun istiyordu. Oturduğu yatağın yanındaki çekmeceye ilişti gözleri. Oradan da üstünde duran ilaçlara. Sonra aklına geldi, içlerinden birkaçı uykusunu getiriyordu. O yüzden uyku tutmadığı zamanlarda içiyordu onları. Şu anda da ihtiyacı olan şey buydu. Uyusun ki onunla gitmek zorunda kalmasın. Öbür türlü Yeji'nin istediğini elde edeceğini biliyordu çünkü.

Eline aldı bir tanesini yavaşça. Donuk bir şekilde bakıyordu elindeki ilaca. Sabah söylediği söz aklına geldi sonrasında. Öyle hemencecik vaz geçemezdi o söylediklerinden. Büyük bir kararlılıkla konuşmuştu Yeji'ye karşı ne de olsa.

Kapıyı haber vermeden açınca ise elindeki ilaçla kapıda durana kaydı kızcağızın gözleri. Yine bir kıpırtı olmaya başladı içinde.

"Ne o? Fikrin değişti sanırım." derken yaklaştı Ryujin'e doğru. O ise hala elindeki ilaca bakmak yerine ona doğru yaklaşan Yeji'yi seyrediyordu. Donuk bir surat ifadesi takınmıştı fakat içi içini yiyordu. Tek isteği şu an odayı terk edip yalnız kalmaktı. Fakat bunun şu anda hiçbir türlü gerçekleşemeyeceğini adı gibi de biliyordu.

Tepkisiz gözüken surat ifadesi ona doğru yaklaştığı her bir adımda daha da kayboluyordu yüzünden. En sonunda tam önünde durup kafasını Ryujin'e doğru eğdi Yeji. Bu sefer tepkisiz gözüken oydu. Ona karşın kızcağız ise şaşkın bir surat ifadesi takınmıştı. Yeji'yi bu şekil görmeye alışık değildi, şaşıracaktı haliyle. Gözlerinden gözlerini çekti yavaşça ve elindeki ilaca çevirdi Yeji. Kızcağız ise dikkatli bir şekilde onu seyrediyordu.

"İçeceksen iç hadi."
Söylediği şeye karşı daha da sıktı elindeki ilacı. Dengesizliği yeniden gün yüzüne çıkmıştı en sonunda. Başını yere eğerek bir süre sessiz kaldı. Ne söyleyeceğini ya da ne yapması gerektiğini bilmiyordu bu durumda. Ona karşı daha kaç kere küçük düşecekti kim bilir, zaten bu durum kızcağızın moralini yeterince alt üst ediyordu. Dudaklarını birbirine bastırdı ve gözlerini kapatarak derin bir nefes aldı. Ardından yorgun gözlerini ağır ağır ona döndürdü. Yeji ise hala onu izliyordu. Fakat her zamanki gibi bakmıyordu bu sefer Yeji Ryujin'e. Daha farklı, daha sertti. Yüzüne takındığı bu ciddi tavrı endişelenmesine neden olmuştu.

"Bu ilaçlar sana yardım etmez."

Elinde sıkıca tuttuğu ilaca yöneltti kendi elini. Kızcağızın elindeki ilacı alıp başka yere fırlatana kadar Yeji'yi dikkatle izledi. Tam oturduğu yerin önünde bir dizini yere koyup çöktü ona doğru. Ardından yavaşça, naif bir şekilde elini tuttu.

"Ama ben edebilirim."

Sonra da parmaklarını birbirine geçirdi. Ona yüklediği anlamlar o kadar fazlaydı ki, duygu karmaşası yaşamaması elde değildi. İlk kezdi. Ona biri ilk defa gerçekten yardım etmek istiyordu. Annesi gibi yalandan değildi. İlaçlar gibi sahte değildi. Hissetmişti ve farkına varmıştı gerçekten de buna ihtiyacı olduğuna en sonunda.

Yardıma ihtiyacı vardı, birine yanında ihtiyacı vardı.

Yıllardır yaşadığı bu yalnız hayatına son vermek istiyordu. Ama korkuyordu da. Ya daha kötü olursa, ya daha da beter şeyler yaşarsa. Bu yüzden belki de hep kaçtı isteklerinden, kendine veya başkalarına bir şans vermekten. Ama şu an elini tutan bu el tam tersini söylüyordu. Kararlı olduğunu belli eden sıkı bir tutuş fakat zarar vermek istemediği belli edecek kadar da nazikti.

Onun hayatını değiştirecek kişi tam karşısındaydı.

Derince baktı gözlerinin içine. Onu beklemekte olan iki çift göz... Sadece bir evet gerekiyordu hayatının değişmesi için. Bir evet ile onun gibi mutlu olabilecek miydi? Bir evet ve ardından gelecek sorunlara karşı onun gibi cesur olabilecek miydi? Bunların cevabını ancak vereceği kararıyla anlayabilecekti.

"Ben..." dedi sessiz ve titreyen bir sesle. "Yaşadığım bu hayattan bıktım." gözleri doldu. Yıllardır ruhsuz bir şekilde yaşayan bu beden en sonunda uyandı. Onlarca duygu vardı içinde şu anda. Harekete geçmesi gereken onlarca duygu... O da sıktı elini karşılık vermek istercesine. Zar zor tutuyordu artık ağlamamak için kendini. Kelimeleri güç bela ağzına dizdi.

"Yardım et bana, Yeji."

hikaye çok tuhaf ilerliyor biliyorum😭 son bölümlerde bayağı zorlandım yazarken

her neyse yavaş yavaş finale yaklaşıyoruz zaten bu bölümden sonra hikayenin ilerleyişi biraz farklı olacak hazırlıklı olun

finale doğru sizi güzel bir sürpriz bekliyorrrr :)))