The Destiny

Πρόλογος

Μέρος Πρώτο

~Η ζωή που ζήσαμε~

~*~*~*~

"All alone in a strange world"

Once Upon A Time... εκεί που οι βασιλιάδες και οι βασίλισσες κατείχαν όλη την εξουσία, ζούσε ένα κορίτσι που η μοίρα της είχε γραφτεί με λευκό μελάνι.

Καθισμένη μπροστά στον ολόχρυσο καθρέφτη της κρεβατοκάμαρας της κοίταζε το είδωλο της. Ένα είδωλο θολό να της θυμίζει ότι η ευτυχία που ήθελε να νιώσει δεν είχε έρθει ακόμη. Τα μάτια της βούρκωναν και η απελπισία που ένιωθε μέσα της μεγάλωνε λεπτό το λεπτό όλο και πιο πολύ. Η στιγμή που θα γνώριζε τον πρίγκιπα της, τον μελλοντικό της σύζυγο, τον μελλοντικό της βασιλιά είχε έρθει αλλά εκείνη δεν ένιωθε έτοιμη γι' αυτό.

Ήταν μόλις δέκα χρονών, δεν είχε γευτεί τίποτα ακόμα και όμως η μοίρα της ήταν ήδη προδιαγεγραμμένη από τα χέρια του βασιλιά της, του πατέρα της, ένα πατέρα που το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να κάνει άλλη μια καλή συμφωνία. Όμως είχε και την μητέρα της, μια γλυκιά ύπαρξη που την αγαπούσε με όλη της την καρδιά και η μικρή μας πριγκίπισσα δεν ήθελε τίποτα παραπάνω.

'Πως θα μπορέσω να την αποχωριστώ;'... σκεπτόταν η μικρή μας και τα δάκρυα στα μάγουλα της έτρεχαν ποτάμι. 'Πως θα μπορέσω να βρεθώ " All alone in a strange world" χωρίς εκείνη και να επιβιώσω;'...

«Είναι έτοιμη η μικρή μου πριγκίπισσα;» η Μάριαν άκουσε την φωνή της μητέρα της και κλείνοντας τα μάτια της πήρε μια βαθιά ανάσα.

Μόλις τα άνοιξε ξανά κοίταξε το είδωλο της μπροστά στον ολόχρυσο καθρέφτη της και βούλιαξε στην απελπισία περισσότερο.

«Ω! Χαρά της ζωής μου!» τα λόγια της μητέρα της ήρθαν από τόσο κοντά της που από το ξάφνιασμα γύρισε προς τα πίσω για να την κοιτάξει.

Η μητέρα της, γονατίζοντας μπροστά της, φυλάκισε τα χέρια της μέσα στα δικά της και την κοίταξε με την πιο στοργική της ματιά.

«Δεν είναι αυτό το τέλος πριγκίπισσα μου, αυτό σου το ορκίζομαι» της έλεγε και τα μάτια της Μάριαν δάκρυσαν περισσότερο. «Μέχρι να σου λείψω θα είμαι ξανά μαζί σου. Σου το ορκίζομαι» της έδωσε όρκο ψυχής αλλά η μικρή πριγκίπισσα δεν καθησυχάστηκε ούτε για ένα λεπτό.

«Γιατί δεν μπορείς να έρθεις μαζί μου;» την ρώτησε για μια τελευταία φορά.

«Ξέρεις τους λόγους» της απάντησε η μητέρα της και η μικρή πριγκίπισσα ρίχνοντας το κεφάλι της πάνω στον ώμο της ξέσπασε σε γοερά κλάματα.