The Destiny

18b. Κάνοντας συμφωνία με τον εχθρό

Ακόμα και όταν ο Κωνσταντιν την ακούμπησε επάνω σε ένα αχυρένιο σορό η Μάριαν, συνέχισε να προσποιείτε την λιπόθυμη. Περίμενε λίγο μέχρι να βεβαιωθεί ότι όλοι είχαν φύγει από κοντά της για να ανοίξει τα μάτια της αλλά μόλις ένιωσε την παρουσία του Λουδοβίκο κοντά της συνέχισε να κάνει την αναίσθητη.

«Φύγανε, μπορείς να ανοίξεις τα μάτια σου τώρα» τον άκουσε να της λέει αλλά εκείνη δεν του έκανε την χάρη.

Έτσι κι αλλιώς ήταν αρκετά εξαντλημένη οπότε το να την πάρει ο ύπνος και μάλιστα τώρα που ήξερε ότι εκείνος, ο Λουδοβίκος, θα ήταν εκεί για να την προστατεύει, δεν ήταν και το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο.

Τα όνειρα της ήταν πάντα τόσο υπέροχα που ποτέ δεν έχανε ευκαιρία να ξεκλέψει λίγες ώρες μέσα στην ημέρα για να μπορέσει να βρεθεί σε αυτόν τον ανέμελο κόσμο μακριά από βάσανα και σκοτούρες αλλά σήμερα δεν ήταν το ίδιο. Από την πρώτη στιγμή που ένιωσε να βυθίζεται μέσα σε ένα βαθύ ύπνο, η καρδιά της άρχισε να χτυπά με τόση αγωνία που ήθελε όσο τίποτα να ξυπνήσει αλλά τα μάτια της δεν της έκαναν την χάρη να ανοίξουν. Βλέποντας ξανά το ίδιο όραμα που είχε δει και όταν έπιασε τον καρπό του Φράνσις λίγο πριν της κάνει έρωτα, το μέτωπο της άρχισε να ιδρώνει, η ανάσα της να γίνεται πιο ρηχή το σώμα της ανήσυχο άρχισε να στριφογυρίζει μια από την μια πλευρά μια από την άλλη.

Το να βλέπει τον εαυτό της να είναι στην θέση της Κένα και να ουρλιάζει όλον τον πόνο που ένιωθε μέσα της, ήταν χειρότερο από το να το ζει μέσα από ένα όραμα. Καθώς ένιωσε και το καυτό υγρό ανάμεσα στα πόδια της τότε δεν άντεξε άλλο... ανοίγοντας απότομα τα μάτια της, ανασήκωσε το σώμα της και έπιασε το κεφάλι της πριν εκείνο εκραγεί.

'Τέλεια... ακόμα δεν έμεινα έγκυος και άρχισα να βλέπω τέτοιους είδους όνειρα;'... αναρωτήθηκε μέσα της και συνειδητοποιώντας τι είχε μόλις σκεφτεί κοίταξε για λίγο γύρω της ξαφνιασμένη.

'Δηλαδή πράγματι συνέβησαν όλα αυτά; Δεν ήταν απλά ένα όνειρο;'... συνέχισε να σκέφτεται και για να σιγουρευτεί τι ήταν όνειρο και τι πραγματικότητα, ανασήκωσε το μεσοφόρι της και κοίταξε τα πόδια της.

'Τουλάχιστον δεν αιμορραγούσε, αλλά περισσότερο δεν πόναγε πουθενά'... σκέφτηκε με ανακούφιση.

«Όλα καλά;» άκουσε την ψυχρή φωνή του Λουδοβίκου και κατεβάζοντας το μεσοφόρι της μέχρι τους αστραγάλους γύρισε το κεφάλι της προς την μεριά που είχε ακουστεί η φωνή του.