The Destiny

12. Μείνε μαζί μου απόψε

Εφόσον δεν υπήρχε λόγος για να κρυφτεί πια, η Μάριαν ανέβηκε μόνη της μέχρι την κάμαρα της από την κεντρική σκάλα, ενώ ο Φράνσις γύρισε στην δική του από τα μυστικά περάσματα. Οι φρουροί που ήταν έξω από την πόρτα της μόλις την είδαν κοκάλωσαν σοκαρισμένοι. Εκείνη αδιαφορώντας για τις ματιές που ανταλλάξανε μεταξύ τους, άνοιξε την πόρτα της και μπήκε μέσα θριαμβευτικά. Είχε κερδίσει, ίσως όχι τον πόλεμο αλλά σίγουρα μια μάχη... μια πάρα πολύ σκληρή μάχη.

Όταν έμπαινε μέσα στο δωμάτιο της πίστευε ότι θα έβρισκε εκεί τον Φράνσις να την περιμένει αλλά εκείνος δεν ήταν πουθενά. Ανοίγοντας την μυστική της πόρτα κοίταξε τον διάδρομο αλλά και εκείνος ήταν εξίσου το ίδιο άδειος. Στην αρχή σκέφτηκε να περιμένει αλλά μετά αποφάσισε ότι δεν υπήρχε λόγος. Αρπάζοντας το βιβλίο της στο χέρι και έναν κεροστάτη, βγήκε στον διάδρομο. Βάζοντας το βιβλίο της ανάμεσα στα πόδια της, έκλεισε καλά την πόρτα πίσω της και πιάνοντας το ξανά στα χέρια της το ακούμπησε πάνω στο στήθος της, πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε για να πάει να τον βρει.

Όταν άνοιξε την δική του μυστική πόρτα, τον είδε να κάθετε μπροστά στο τζάκι με το κεφάλι σκυφτό. Χωρίς να το σκεφτεί, άνοιξε την πόρτα περισσότερο και μπήκε μέσα. Μόλις ο Φράνσις συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν πια μόνος, σήκωσε το κεφάλι του και την κοίταξε ξαφνιασμένος.

«Τι κάνεις εδώ;» την ρώτησε κάτω από την ανάσα του ενώ κοίταζε προς την κεντρική του πόρτα για να βεβαιωθεί ότι είναι τελείως κλειστή.

«Δεν θες να είμαι εδώ;» ρώτησε η Μάριαν σοκαρισμένη από το ύφος του ενώ άφηνε τον κεροστάτη σε ένα έπιπλο και κράτησε το βιβλίο της μπροστά στο στήθος της σαν ασπίδα για να της δώσει λίγο κουράγιο.

«Δεν είπα ότι δεν σε θέλω χαζό κορίτσι» της ψιθύρισε ενώ γύριζε ξανά την ματιά του προς το τζάκι για να αποφύγει την ματιά της.

«Δεν καταλαβαίνω...» είπε ειλικρινά ενώ πλησιάζοντας τον γονάτισε δίπλα του.

«Πραγματικά το τελευταίο πράγμα που θέλω να κάνω αυτήν την στιγμή είναι να σε διώξω, αλλά Μάριαν, καλύτερα να γυρίσεις στο δωμάτιο σου» της είπε λίγο απότομα και η ανάσα της Μάριαν κόπηκε στην μέση.

«Αν αυτό θες...» είπε απογοητευμένη. Την στιγμή που έκανε την κίνηση να φύγει ο Φράνσις το μετάνιωσε και την τράβηξε ξανά κοντά του.

Φωλιάζοντας την μέσα στην αγκαλιά του όπως είχε κάνει το προηγούμενο βράδυ, ακούμπησε το σαγόνι του πάνω στον ώμο της και καθώς τύλιξε τα χέρια του γύρω της άφησε την ανάσα του να βγει από μέσα του βαριά.