The Destiny

11b. Παλεύοντας με τα θέλω και τα πρέπει

«Περίμενε» του φώναξε και καθώς τινάχτηκε επάνω έτρεξε πίσω του.

Την στιγμή που εκείνος έβαλε το χέρι του πάνω στο σύρτη, πριν προλάβει να τον ανοίξει, η Μάριαν του το τράβηξε και μπήκε μπροστά του για να τον σταματήσει.

«Τι άλλο έμεινε Μάριαν;» την ρώτησε εκείνος ενώ τραβώντας το χέρι του από σφιχτό της κράτημα έκανε ένα βήμα προς τα πίσω για να δημιουργήσει απόσταση μεταξύ τους.

«Δεν μπορείς να πετάς κάτι τέτοιο και να σηκώνεσαι να φεύγεις έτσι απλά» του είπε εκείνη έξαλλη.

«Δεν χρειάζεται να προσποιείσαι ότι δεν τον αγαπάς...» της χτύπησε σκληρά και η Μάριαν άρχισε να εξοργίζεται.

«Φυσικά και τον αγαπάω, είναι ο φίλος, ο αδελφός μου...» του απάντησε με πείσμα.

«Και πάντα ήταν και κάτι παραπάνω απλά εσύ δεν το παραδεχόσουν» συμπλήρωσε την φράση της και η Μάριαν τον κοίταξε σοκαρισμένη.

«Νομίζεις ότι διαλέγω εκείνων αντί για σένα;» τον ρώτησε χωρίς να μπορεί να το πιστέψει.

«Όχι, ξέρω ότι πάντα διάλεγες εμένα...» της είπε με σιγουριά. «Αλλά δεν αλλάζει τίποτα έτσι δεν είναι; Γιατί ανάμεσα σε αυτήν την ζωή και στην άλλη εσύ πάντα θα διαλέγεις την άλλη...» συμπλήρωσε και η Μάριαν παίρνοντας μια βαθιά ανάσα την άφησε να βγει αργά από μέσα της και έκανε ένα βήμα κοντά του.

«Φράνσις χρειάζομαι απλά χρόνο για να σκεφτώ...» του ζήτησε παρακλητικά.

«Αλλά δεν μπορείς να σκεφτείς ήρεμα όσο είσαι εδώ. Το καταλαβαίνω...» την διαβεβαίωσε.

«Όμως είσαι σίγουρος ότι αν γυρίσω τώρα πίσω δεν θα έρθω ποτέ ξανά εδώ» είπε ανοιχτά την διαπίστωση της.

«Αν ήμουν στην θέση σου ούτε εγώ πιστεύω ότι θα το έκανα. Αλλά δεν είμαι στην θέση σου Μάριαν και δεν έχω άλλο κουράγιο να ζω κάθε μέρα με την ίδια αγωνία. Ξέρω πόσο υπέφερες μακριά μου, πόσα στερήθηκες για να με κάνεις να νιώσω υπερήφανος για σένα αλλά σκέφτηκες έστω και για μια στιγμή ότι το ίδιο υπέφερα και εγώ;...» την ρώτησε.

Δεν του απάντησε αμέσως. Καθώς τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του, κόλλησε το μέτωπο της πάνω στο δικό του και κλείνοντας τα μάτια αναστέναξε.

«Σε περίμενα Μάριαν...» μουρμούρισε κάτω από την ανάσα του με πόνο ενώ τύλιγε και τα δικά του χέρια γύρω από την μέση της ώστε να την φέρει πιο κοντά του. «Ακόμα και όταν έχανα την ελπίδα μου, έσφιγγα τα δόντια και συνέχιζα να προσπαθώ. Έφευγα μακριά από κάθε πειρασμό - και σε διαβεβαιώνω ότι δεν ήταν λίγοι – όμως τους πάλεψα, τους έδιωξα μακριά και έκανα τα πάντα ώστε όταν γύριζες - αν γύριζες ποτέ - να ένιωθες και εσύ υπερήφανη για μένα ακριβώς όπως ένιωθα και εγώ για σένα» κατέληξε και καθώς η Μάριαν έκανε το κεφάλι της πιο πίσω για να τον κοιτάξει εκείνος σήκωσε το χέρι του για να της χαϊδέψει το μάγουλο της τρυφερά.