The Destiny

1. Παιχνίδι υποταγής

Το ταξίδι της φάνηκε ατελείωτο. Με το βιβλίο της να της κρατάει συντροφιά, η Μάριαν αδιαφορούσε για της ομορφιές της φύσης. Αδιαφορούσε για τα άγρυπνα μάτια των δύο γυναικών που την συντρόφευαν σε αυτό το ταξίδι για να της παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Αδιαφορούσε ακόμα και για το ταρακούνημα που έκανε η άμαξα. Το μόνο που ήθελε ήταν να τελειώσει όλο αυτό αλλά μόλις η άμαξα σταμάτησε ευχόταν να μπορούσε να το πάρει πίσω. Ήταν ολομόναχη σε ξένη γη, σε μια χώρα τελείως διαφορετική από την δική της, που μίλαγαν μια γλώσσα που εκείνη ακόμα πάλευε να μάθει.

Ο ερχομός της εδώ είχε αυτό ακριβώς τον χαρακτήρα. Γεννημένη στα Χάιλαντς της Σκοτίας ήταν ένα κορίτσι που μεγάλωσε στην φύση. Ερχόμενη όμως στην Γαλλία έπρεπε να ξεχάσει ότι ήξερε και να μάθει μια νέα ζωή που μέχρι εκείνη την στιγμή αγνοούσε.

«Πριγκίπισσα» άκουσε μια άγνωστη φωνή μόλις η άμαξα σταμάτησε με ένα έντονο τράνταγμα και πνίγοντας την κραυγή αγωνίας της, πήρε μια βαθιά ανάσα.

Σηκώνοντας το κεφάλι της ψηλά όπως της είχε δείξει η μητέρα της να κάνει, έτεινε το χέρι της μπροστά και επέτρεψε στον υπηρέτη που είχε ανοίξει την πόρτα της να την βοηθήσει για να βγει από την άμαξα. Μόλις τα μικρά της πόδια άγγιξαν τα χαλίκια η Μάριαν, με μάτια στεγνά, λαμπερά και γεμάτα υπερηφάνεια να κοιτάνε μπροστά, έκανε τα πρώτα της βήματα.

Το κάστρο αυτό δεν είχε καμία σχέση με το κάστρο του πατέρα της. Ήταν σίγουρα μεγαλύτερο και ο κόσμος που είχε μαζευτεί ήταν πολύ περισσότερος από όσο είχε στο δικό τους παλάτι. Τα μάτια τους τώρα έπεφταν επάνω της. Μάτια που έμοιαζαν μεταξύ τους. Επικριτικά, υποτιμητικά, γεμάτα σχόλια που δεν έβλεπαν την ώρα να αρχίσουν να σιγομουρμουρίζουν πίσω από την πλάτη της αλλά την Μάριαν δεν την ένοιαζαν αυτά τα μάτια.

Καθώς η ματιά της έπεσε πάνω σε δύο γαλανές χάντρες γεμάτες ζωή η καρδιά της άρχισε να χτυπάει γρήγορα. Ήξερε ότι ήταν τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος της αλλά δεν ήξερε ότι ήταν τόσο ψηλός. Αρκετά πιο ψηλός από εκείνη. Τα καστανόξανθά μαλλιά του ήταν κομμένα κοντά και πέταγαν σε κάθε κατεύθυνση. Τα χέρια του λεπτά, αδούλευτα, έκαναν την Μάριαν να καταλάβει ότι αυτό το αγόρι δεν είχε αγγίξει τίποτα άλλο πέρα από μετάξι και ρουμπίνια ίδια με αυτά που στόλιζαν τώρα την κατάλευκη του στολή. Δεν είχε σκαρφαλώσει σε δέντρα, δεν είχε κυλιστεί στο χιόνι, στα λασπόνερα, δεν είχε εξερευνήσει την άγρια φύση όπως εκείνη και αυτό έκανε τον δισταγμό της μεγαλύτερο.