The Destiny

8b. Το κρυφτούλι

Ο Φράνσις, χωρίς να σταματά να κρατά απαλά το χέρι της μέσα στο δικό του, απλώνοντας το άλλο του χέρι διστακτικά προς το πρόσωπο της άρχισε να το αγγίζει ενώ με την ματιά του απορροφούσε κάθε σπιθαμή του σαν να προσπαθούσε να το απομνημονεύσει. Η Μάριαν ανατριχιάζοντας ολόκληρη από αυτό το άγγιγμα έμεινε τελείως ακίνητη και προσπάθησε να μην αντιδράσει.

Ήξερε ότι σε μια τέτοια στιγμή οτιδήποτε παραπάνω και αν γινόταν θα ήταν η απόλυτη καταστροφή για την ψυχή της αλλά δεν μπορούσε και να τον σταματήσει. Απολάμβανε κάθε του άγγιγμα και σωματικά και ψυχικά αλλά μόλις τα ακροδάχτυλα του άγγιξαν τα τρυφερά της χείλι δεν μπορούσε άλλο να μένει αμέτοχη. Η αίσθηση τον χειλιών του ήταν ακόμα χαραγμένη τόσο βαθιά μέσα στην μνήμη της που ήθελε όσο τίποτα να την νιώσει έστω και για άλλη μια φορά.

«Φράνσις» του είπε βραχνά και καθώς εκείνος σήκωσε ξανά την ματιά του για να της ανταποδώσει το βλέμμα εκείνη του χαμογέλασε θλιμμένα.

Μένοντας ακίνητος περιμένοντας την να συνεχίσει εκείνη καταλαβαίνοντας ότι δεν είχε σκοπό να την φιλήσει ξανά, άπλωσε το χέρι της προς το μέρος του και τυλίγοντας το γύρω από τον αυχένα του έγειρε κοντά του. Δεν μίλησε, το ήθελαν και οι δύο τόσο πολύ που τα λόγια ήταν πλέον περιττά. Καθώς τα χείλια τους ενώθηκαν σε ένα βασανιστικά αργό και παθιασμένο φιλί, η Μάριαν πήρε μια βαθιά τρεμάμενη ανάσα και κόλλησε τελείως επάνω του. Τον ήθελε τόσο πολύ, ήθελε με όλη της την ψυχή να μην σταματήσει αν όμως το έκανε που ακριβώς θα μπορούσε να καταλήξει τελικά όλο αυτό;

Με τα χέρια τους να συγκρατούν ο ένας τον άλλον κοντά, τα χείλια τους όσο περνούσε η ώρα άρχιζαν να παίρνουν τέτοια φωτιά που αν δεν το σταματάγανε τώρα δεν θα κατάφερναν να σταματήσουν πριν τα σώματα τους ξεδιψάσουν για τα καλά.

«Ουπς... ακατάλληλη στιγμή;» άκουσαν την φωνή του Λουδοβίκου και αυτόματα απομακρύνθηκαν ο ένας από τον άλλον σαν δύο μικρά παιδιά που τους είχαν πιάσει μόλις να κάνουν σκανταλιά.

«Εεεμμ...» συνέχισε εκείνος ενώ καθαρίζοντας την φωνή του πήρε ένα σοβαρό ύφος σαν μπάτλερ. «Νοκ, νοκ... άρχοντες μου σας φέρνω νέα, μπορώ να περάσω;» είπε ενώ κοίταζε και καλά στο πλάι για να μην τους φέρει σε δύσκολη θέση. Ο Φράνσις κλείνοντας τα μάτια του απηυδισμένα αναστέναξε.

«Ενοχλείς» μούγκρισε και ο Λουδοβίκος γύρισε το πρόσωπο του σοκαρισμένο προς το μέρος του.