The Destiny

17b. Ορίζοντας την δική μου μοίρα

17b. Ορίζοντας την δική μου μοίρα

Στην αρχή δεν υπήρχε τίποτα αλλά πριν η ίδια τα παρατήσει, πίσω από τα κλειστά της βλέφαρα, είδε άξαφνα μια εικόνα και πάγωσε. Μέσα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, μια μικροκαμωμένη κατάξανθη κοπέλα κράταγε στην αγκαλιά της τυλιγμένο σε μπλε σεντονάκι ένα μικροσκοπικό πλασματάκι που ο Φράνσις, με βουρκωμένα μάτια το κοίταζε τελείως παγωμένος.

«Θα θέλατε να τον κρατήσετε;» ρώτησε η κοπελίτσα και γεμάτος αγωνία ο Φράνσις γύρισε την ματιά του προς την δική της σαν της ζητούσε την άδεια.

Φυσικά, όπως και σε όλα τα άλλα οράματα της, η Μάριαν ποτέ δεν μπορούσε να δει τις δικές της αντιδράσεις, ωστόσο όταν ένα βλέμμα συναντούσε το δικό της ήξερε ότι κοιτούσαν εκείνη. Καθώς ο Φράνσις κατένευσε προς την κοπελίτσα που κράταγε τον μικρό του θησαυρό, εκείνη με σταθερά βήματα στάθηκε μπροστά του και τον βοήθησε να το κρατήσει. Την στιγμή που η κοπέλα πήγε στο πλάι για να τον αφήσει να το δει η Μάριαν πρόσεξε τα κατάξανθα μαλλιά του μωρού, τα καταγάλανα μάτια του που τελείως ανοιχτά κοιτούσαν γύρω του με περιέργεια, την μικροσκοπική μυτούλα που ήταν ακριβώς ίδια με την μύτη του Φράνσις καθώς επίσης και τα μικροσκοπικά του χειλάκια που ανοιγόκλειναν σουφρωμένα σαν να έψαχναν κάτι.

«Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι συμβαίνει πράγματι αυτό, είναι...» προσπάθησε να εκφράσει ο Φράνσις τα συναισθήματα του αλλά ένας λυγμός που ανέβηκε στα χείλια του δεν τον άφησε να ολοκληρώσει την φράση του.

«Ίδιος με σένα;» άκουσε την φωνή της να συμπληρώνει την φράση του πειράχτηκα και τα βουρκωμένα του μάτια αντάμωσαν ξανά τα δικά της.

«Εδώ είναι και η ταυτότητα του...» είπε αμέσως η κοπελίτσα και βγάζοντας το μικροσκοπικό χεράκι που είχε επάνω την μπλε ταυτότητα του μικρού της από το σεντόνι τον άφησε να το κοιτάξει. «Όνομα Κίλιαν. Ύψος 62πόντους. Βάρος 3.620. Ημερομηνία γέννησης 10/02/2015 και ώρα 22:15 μ.μ.» του είπε εκείνη και η Μάριαν κάνοντας έναν γρήγορο υπολογισμό κατάλαβε ότι η ευχή της είχε πραγματοποιηθεί. Αυτή η ημερομηνία ήταν περίπου σε εννέα μήνες από τώρα.

«Κίλιαν;» ρώτησε ο Φράνσις προς την Μάριαν.

«Άρχισε να το συνηθίζεις» του επιβεβαίωσε εκείνη.

«Πάντα σκεφτόμουν ένα όνομα πιοοοο...» είπε με νόημα εννοώντας βασιλικό. «Κάτι σαν Λουδοβίκος;» της είπε με ελπίδα αλλά και χωρίς να δει τις αντιδράσεις της ήταν σίγουρη ότι εκείνη δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτεί ποτέ κάτι τέτοιο.