The Destiny

4. Ο χορός των πουλιών

Η Μάριαν βλέποντας τον να μην τα παρατάει συνέχισε την ανοδική της πορεία. Φτάνοντας αρκετά ψηλά, έκατσε σε ένα κλαδί, ακούμπησε την πλάτη της στον κορμό του δέντρου και έμεινε να τον περιμένει. Ο Φράνσις ξεφυσώντας και αγκομαχώντας από την προσπάθεια, χωρίς να τα παρατά προσπάθησε να την φτάσει αλλά όσο ανέβαινε τόσο ένιωθε να του κόβεται η ανάσα.

«Το δύσκολο πέρασε» του φώναξε η Μάριαν από πιο ψηλά και σήκωσε το κεφάλι να την κοιτάξει. «Μόλις ανέβεις και τα τελευταία κλαδιά τότε θα καταλάβεις ότι αν ανέβεις ένα δέντρο μπορείς να κάνεις τα πάντα» συνέχισε εκείνη. Κοιτώντας τις επιλογές του, έπιασε το κλαδί που ήταν μπροστά του και προσπάθησε να συνεχίσει την ανάβαση του.

Σταματώντας στο κλαδί που ήταν κοντά της, έκατσε με μεγάλη προσοχή και μόλις η πλάτη του ακούμπησε πάνω στον κορμό έκλεισε τα μάτια και πήρε μια ανακουφιστική ανάσα. Επιτέλους, τα είχε καταφέρει. 

«Κοίτα» αναφώνησε ενθουσιασμένη η Μάριαν και ανοίγοντας τα μάτια του παραξενευμένος κοίταξε προς την μεριά που είχε υψώσει το χέρι της.

«Δεν είναι αξιολάτρευτα;» συνέχισε με μια περίεργη μελαγχολία στην φωνή της κοιτώντας με θαυμασμό τα δύο μικρά πουλάκια που ερωτοτροπούσαν σε ένα κλαδί που ήταν λίγο πιο μακριά τους.

«Δεν είναι λες και εκείνος της τραγουδά και εκείνη χορεύει για να τον ευχαριστήσει;» τον ρώτησε χωρίς να σταματά να κοιτάει τα δύο πουλιά που αδιαφορούσαν για την παρουσία τους.

«Μην μου πεις ότι τώρα θα με βάλεις να σου τραγουδήσω κιόλας» την ειρωνεύτηκε κάπως σκληρά και η Μάριαν τον κοίταξε χαμογελώντας. 

«Αν δεν απαιτήσεις να χορέψω για να σε ευχαριστήσω ίσως και να το κάνω» του γύρισε την ειρωνεία αλλά εννοώντας το.

«Δεν ξέρεις ούτε να χορεύεις» διαπίστωσε με απογοήτευση λες και δεν το περίμενε ήδη και η Μάριαν έσπευσε να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

«Ξέρω τα βήματα...».

«Αλλά προφανώς είσαι το ίδιο άχαρη όπως και σε όλα τα άλλα» συμπλήρωσε για εκείνη και η Μάριαν φέρνοντας τα πόδια της κοντά στο σώμα της, τα αγκάλιασε και άφησε το σαγόνι της να αγγίξει τα γόνατα της.

«Γιατί δεν με άφησες απλά να φύγω;» μουρμούρισε πληγωμένα.

«Πραγματικά θα το έκανες;» την ρώτησε και εκείνη ένευσε θετικά. «Και θα πήγαινες που; Ξέρεις ότι δεν μπορείς να γυρίσεις στο κάστρο σου».