The Destiny

9. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον

Με το ένα του χέρι γύρω από την μέση της να την κρατά σταθερά επάνω του, με το άλλο να της χαϊδεύει τα μαλλιά και τα μάγουλα τους να αγγίζονται απαλά, ο Φράνσις ένιωθε ότι βρισκόταν στον παράδεισο, έναν παράδεισο που δεν ήθελε να αποχωριστεί ποτέ του.

«Νομίζω ότι πρέπει να γυρίσω στο δωμάτιο μου» ψιθύρισε η Μάριαν απρόθυμα. Tην κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια.

«Λίγο ακόμα...» την παρακάλεσε. «Μόνο λίγο ακόμα» την ικέτεψε ξανά και καθώς το δάχτυλο του που χάιδευε το μάγουλο της άγγιξε την άκρη των χειλιών της η ανάσα του κόπηκε στην μέση. «Μόνο λίγο ακόμα» μουρμούρισε ξανά κάτω από τον αναστεναγμό του χωρίς να μπορεί να απομακρύνει την ματιά του από τα γλυκά της χείλη.

Η Μάριαν νιώθοντας να ανατριχιάζει ολόκληρη από το απαλό του άγγιγμα από αυτό το περίεργο του βλέμμα έμεινε να τον κοιτά με την ανάσα της να γίνεται όλο και πιο γρήγορη. Δεν ήταν ότι δεν ήταν ένα τολμηρό κορίτσι - σε μια μάχη τώρα θα είχε κάνει κομμάτια τον αντίπαλο - αλλά να πάρει το θάρρος να τον φιλήσει πρώτη εκείνη; Δεν ήξερε αν είχε το δικαίωμα αυτό.

Στον διάολο οι κανόνες... είπε με πείσμα μέσα της και σβήνοντας την απόσταση που τους χώριζε του πρόσφερε τα χείλια της τόσο αβίαστα που ο Φράνσις στην αρχή ξαφνιάστηκε.

«Ω! Γλυκιά μου Μάριαν, το ορκίζομαι, ώρες – ώρες με τρομάζεις τόσο πολύ» παραδέχτηκε ανοιχτά και η Μάριαν ντροπιασμένη έκανε πιο πίσω.

«Σ-συ-γνώμη, απλά... απλά νόμιζα...» δεν μπορούσε να ολοκληρώσει την φράση της.

«Είσαι τόσο γλυκιά όταν τα χάνεις...» είπε προσπαθώντας με μεγάλο κόπο να μην γελάσει δυνατά. «Αυτό το τραύλισμα με τρελαίνει» συνέχισε και η Μάριαν τον σκούντησε με τον ώμο της για να τον κάνει να σταματήσει αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να τον κάνει να γελάσει περισσότερο.

«Ωραία, τώρα θα έχεις άλλον έναν λόγο να με κοροϊδεύεις» μουρμούρισε η Μάριαν αποκαρδιωμένη.

«Να σε κοροϊδεύω;» ρώτησε δύσπιστα και βάζοντας το χέρι του να ακουμπήσει πάνω στο μάγουλο της της επέβαλε να τον κοιτάξει. «Όχι δεν σε κοροϊδεύω πραγματικά μου αρέσει» της είπε σοβαρός και η Μάριαν πήρε μια βαθιά ανάσα και έμεινε να τον κοιτά χωρίς να ξέρει πώς να αντιδράσει.

«Έχεις δίκιο, καλύτερα να σε γυρίσω στο δωμάτιο σου» είπε μετά από λίγο σπάζοντας πρώτος ξανά αυτήν την σύντομη αλλά τόσο ηλεκτρισμένη σιωπή.