The Destiny

4b. Πίσω στο κάστρο

Η Μάριαν ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στα χρώματα του κήπου που μεγάλωσε, στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος που πάντα λάτρευε, πήρε μια βαθιά ανάσα. Έγειρε αργά προς τα κάτω έπιασε την τσάντα της και άρχισε να ψάχνει για το μήλο της. Πιάνοντας το στα χέρια της άφησε την τσάντα της να πέσει ξανά κάτω και αναστέναξε βαριά.

«Ή τώρα ή ποτέ» μουρμούρισε και μόλις έκλεισε τα μάτια, πριν προλάβει ακόμα να κάνει την ευχή της η μητέρα της το άρπαξε από το χέρι της και την σταμάτησε.

«Όχι περίμενε» της είπε και η Μάριαν την κοίταξε μπερδεμένη. «Δεν μπορείς να πας έτσι» απάντησε στην ανείπωτη ερώτηση της και πριν προλάβει να αντιδράσει η μητέρα της έκλεισε τα μάτια και δάγκωσε το μήλο.

Μόλις τα ρούχα της, τα μαλλιά της καθώς και τα παπούτσια της αυτόματα άλλαξαν η Μάριαν έβαλε το χέρι της πάνω στο στήθος της και έγειρε μπροστά.

«Τι διάολο έκανες;» αναφώνησε παλεύοντας να πάρει μια επαρκή ανάσα. «Γαμώτο είναι ακόμα πιο χειρότερο από όσο το θυμόμουνα...» μουρμούρισε και προσπάθησε πάλι να σηκωθεί όρθια για να καταφέρει να ανασάνει.

«Συγνώμη καρδιά μου δεν μπορούσα να αντισταθώ, πάντα ήθελα να σε δω έτσι» της είπε απολογητικά η μητέρα της και η Μάριαν την αγριοκοίταξε.

«Αν γίνω ποτέ βασίλισσα το πρώτο πράγμα που θα καταργήσω είναι τον κορσέ» έφτυσε μέσα από τα δόντια της ενώ ακόμα πάλευε να προσαρμοστεί στο νέο της λευκό φόρεμα.

«Είσαι σαν νύφη» αναφώνησε εκστασιασμένη η μητέρα της και μόλις άνοιξε το ένα της μάτι και της έριξε μια ματιά εκείνη άρχισε να τρέχει. «Μην κουνηθείς από εκεί» φώναξε και η Μάριαν άρχισε να κουνάει το κεφάλι της απηυδισμένη.

«Άντε να δω τι άλλο θα κάνω για σένα» μουρμούρισε μέσα από τα δόντια της κοιτώντας τον ουρανό απευθυνόμενη όμως στον Φράνσις.

«Δεν θα μου χαλάσεις το χατίρι» την παρακάλεσε ενώ κούναγε την φωτογραφική της μηχανή μπροστά της.

«Όχι δεν θα σου το χαλάσω...» είπε παραιτημένη. «Έλα εδώ» την προέτρεψε.

Πιάνοντας την μηχανή από τα χέρια της, την ετοίμασε την κράτησε ανάποδα για να τραβήξει και τις δύο τους μαζί την αγκάλιασε από την μέση και καθώς χαμογέλασε πάτησε το κουμπί.

«Εντάξει τώρα;» την ρώτησε ενώ την γύριζε προς το μέρος της αποφεύγοντας να κοιτάξει τον εαυτό της.