HOME VISIT

Chapter 29

"So, what do you think?"

It's John. He's making me choose for the venue of the wedding. I didn't even dare to throw a single look and just continued writing some of our presentation.

"Kahit malayo pa ang kasal kailangan ay maiplano na natin ito habang maaga pa. Para kung sakali man na may mali ay agad mabago."

Nagpatuloy lang siya sa pagsasalita kahit wala naman akong pakialam sa mga sinasabi niya. He didn't even asked me if it's fine with me to marry a man who teach.

I'm never a fan of that realtionship.

"May ginagawa ako," sabi ko nang ilapit na niya sa akin ang hawak niyang cellphone. Doon siya tumitingin ng pwede naming marentahan na lugar.

Bakit pa niya kailangang maghanap ng lugar? Sa simbahan naman kailangang ikasal ang mga tao. Pwede sa beach o kaya ay garden wedding. Masyado niyang pinahihirapan ang sarili niya.

"Just take a look," aniya kaya binagsak ko ang hawak kong single-pole switch at tumingin sa phone niya. "Choose where you want your reception to take place."

Napapairap ako habang nililipat niya ang mga images na naka-save sa kaniyang cellphone. All of them are trash.

"They're all trash," bigkas ko. Bumalik ako sa ginagawa ko kaya bahagya siyang lumayo sa akin.

"Well, sa groom ako magtatanong kung hindi ka interesado."

Go on. Plan your dream.

Nang matapos ko ang presentation ng grupo namin ay nag-unat ako ng aking mga braso. Pakiramdam ko ay nag-lock ang mga braso ko dahil halos dalawang oras akong nakaupo at busy sa malaking circuit board na ipepresent namin para bukas sa electrical.

Isa-isa ko namang niligpit ang mga ginamit ko lalo na ang mga wire na pinagpuputol ko. Tutulungan pa sana ako ng napadaan na maid pero sinenyasan ko lang siya na kaya ko nang mag-isa.

This is a project for five-member group. But, I decided to do this on my own. t just feel like I need to do heavy projects from now on to isolate my mind from that marriage.

Isipin ko pa lang na malapit na akong magbirthday ay parang gusto ko na lang na bumalik sa nakaraan kung saan nag-aaral pa lang ako maglakad. I'm aging and I hate the fact that I can do nothing but to accept it.

Soon, I'll be eighteen. That means I'll be inheriting all their left legacies to me. And I don't know how could I manage all that if I have no talent for doing so.

"Hindi ka pumasok ngayon?"

Nakasalubong ko si John nang bumaba ako sa hagdanan. "Hindi. Kanina mo pa ako nakita sa baba, ngayon mo lang ba naisip na hindi ako pumasok?"

He shook his head and scanned my body back to my face. "Bakit?"

"I would never enter that school knowing Hazi and my teacher are just one. Hindi ko maisip." Sagot ko habang bumababa.

Hahawakan niya pa sana ang kamay ko pero hindi niya iyon naabutan kaya naiwang nakaangat ang braso niya. "Pumasok ka,"

Mariin kong iniling ang ulo ko. "No way!"

"Anong no way? Yes way. Pumasok ka ngayon. May oras ka pa."

"No, there's no time. I'm already three hours late."

"Better late than never." Sagot naman niya. Humarang siya sa daraanan ko. "I'll call Hazi to fetch you or you're going alone?"

Hindi ako nakaimik.

Talagang sinusubukan ako ng matandang ito. Mabuti at lolo ko siya, kung hindi ay matagal na siyang wala rito.

This is his house — they're house. I have no authority to make him banish from this place. I'm just a grandchild.