HOME VISIT

Chapter 34

Hindi pa ako tapos sa babae na iyon. Ang bilis naman niyang umiyak. Siya na nga itong ninakawan ako, siya pa ang may lakas at kapal ng mukha na magmukhang victim.

I saw her inside the classroom. Hindi ko nakakalimutan lahat ng mga kalokohang ginawa niya sa akin. Dapat nga ay nagpasalamat pa siya sa akin dahil hindi ko pinatulan ang mga mabababaw niyang laro.

Sa kaniya lang ako nakatingin hanggang sa matapos na ang lahat ng subjects namin. Nagsitayuan na ang mga kaklase ko para mag-break time. Dumako ang tingin sa akin ni Chelsea and I can still see her red nose.

Nginitian ko siya at kumaway bilang pang-aasar. Matalim ang titig niya sa akin and I like that. That's Chelsea.

Tumayo na rin ako kaya saglit siyang napakislot at nagmamadaling lumabas ng classroom. Napangiti ako sa naging reaksyon niya. Nang magawi ang tingin ko sa isang sulok ay nahuli ko si Edzell na nakatingin sa akin kaya nawala ang mga ngiti ko. Umiwas din siya agad ng tingin at naunang lumabas sa akin.

We are no longer friends. That's what he said. But, I still want to talk to him. Ayaw kong may galit siya sa akin kahit hindi na niya ako tinuturing na kaibigan.

Sinundan ko si Chelsea kahit saan siya magpunta. I'm gonna make sure she'll regret on messing with me. Alam kong alam niyang nakasunod ako sa kaniya. She's alone. Mukhang iniwan na siyya ng mga alipores niya.

"What do you want?!"

Finally. She stopped walking and turned her gaze on me. She's kind of nervous and I think she's quivering.

"Scared??" Tanong ko sa kaniya habang lumalapit ako sa kaniya.

"Don't you dare come near me, dimwit!"

I fake a smile, "hindi mo ako matatakot sa ganiyan. Nagpapanggap lang akong takot sa iyo. I'm pretending, Chelsea. I am not Andres Domingo."

"What the hell are you saying?"

"Hindi mo ba ako kilala? You should know me, so you will be able to understand your place in here. You are just nothing if compared to me. I can buy you and your father." Dinuro ko siya mula sa ulo niya pababa sa mga paa niya.

Tears started to form in her eyes. "What? Are you... threatening me?! Sasabihin ko ito kay daddy!"

Lumapit ako sa kaniya at hinablot ko ang buhok niya. "Go on! Tell your dad everything. Tell him I'm going to bury you in hell. Tell him that I'm returning a favor you asked me. Tell him, Chelsea." Dumiin ang pagkakahablot ko sa buhok niya kaya naiiyak na umaaray siya sa sakit.

"You can't do this to me! Bitiw my hair!"

"I like the way you sound now." Bulong ko sa kaniya. "Did you know what happened to me in that zoo after you ran from me?" Tanong ko sa kaniya pero hindi siya sumagot.

Hawak niya ang kamay ko na nakasabunot sa buhok niya. "Muntik na akong mamatay." sagot ko.

Tumawa naman siya. "You should have!"

"Yes, I should've die on that day. Alam mo kung sinong iisipin nilang pumatay sa akin? Ikaw! Ikaw lang, Chelsea, wala nang iba. Kawawa naman ang daddy mo kapag nalaman niya iyon. He raised a poor rat in his house."

"Stop it, Andres. You're not funny."

"I'm not a clown to entertain you. I hope you know what I'm capable of, Chelsea."

Tinulak ko siya palayo sa akin. Napahawak siya sa buhok niya at inayos pa iyon bago siya tumingin sa akin. "I'm going to tell dad what you did. I'm gonna make you pay for this!"

Asta siyang aalis pero nagsalita agad ako kaya natigilan siya. "Go on, leave. Tell him. Make your dad fight for your battles. He's the only power you have."