HOME VISIT

Chapter 33

I don't know how long I've been staring on the phone I'm holding. John called and he wanted to talk to me. He already knows what happened and he wanted to hire a bodyguard for me. I rejected.

"I don't need a bodyguard." I answered him with an authoritative voice.

I heard him sigh in disbelief. "Andrea, I'm concern about your safety. Gusto kong hindi ka mangamba sa tuwing nasa labas ka o sa school."

"No. Ayoko nga. Saka ilang buwan na lang din naman ang klase. Hindi na kailangan para sa bodyguard. Ayoko nang may bumubuntot sa akin."

Baka kung ano pa ang isipin ng mga makakakita sa akin na may nakabuntot na kung sino sa akin. I'm Andres Domingo, did he forgot about that? But, how did those guys knew my real name? Who told them?

Naisandal ko ang likod ko sa sandalan ng upuan na narito sa labas ng bahay ni sir Perez. My back is still in pain, my shoulders, and my legs. Mababaliw ako kung hindi ko natakasan ang mga iyon. Kailangan ko nang mag-ingat simula ngayon. Hindi na dapat mangyari pa iyon.

"Okay, if that's what you want." Hindi na siya nakipagtalo dahil alam niyang hindi rin naman ako papayag.

Binaba ko ang cellphone ni sir at pinatong iyon sa table na narito sa harapan ko. He's preparing our lunch for today. Gusto ko nang umuwi pero ayaw niya pa akong pauwiin dahil hindi pa raw okay ang katawan ko. He said, I must rest my body.

Narinig ko na ang mga hakbang niya na papunta sa puwesto ko. He dropped off the food on the table. Napapatingin ako sa kaniya habang inaasikaso niya ang mga plato at ang pagkain.

Since his father's in coma, he did all the job and I think that made him sturdy and unbreakable. Maybe that's why he's always agitated in class.

"Kumain ka na, kanina ka pa walang kain."

Hindi ako gumalaw. Nakatingin lang ako sa mga nakahain sa mesa. Hindi ko magawang kumain. Ang totoo niyan ay natatakot ako. Hindi ko alam kung kailan na lang ako mananatiling buhay. Baka bukas ay abangan na lang ako sa labas. Ngayon pang alam na nila ang mukha ko. Hindi na malabong tuluyan na talagang ma-kidnap.

Nalilito lang ako. Paano nila nalaman na ako nga si Andrea Laevii? Paano rin nila nalaman na naroon ako sa lugar na iyon? Matagal na ba nilang pinanonood ang mga galaw ko?

"Ayos ka lang?"

Umangat ang tingin ko sa kaniya. Nakatitig siya sa akin, bumaba ang tingin niya sa kamay kong nanginginig. I have no idea why it's trembling.

Hinawakan ko iyon para mapatigil ang panginginig, but it disn't help. My chest. There's an aching pain on my chest.

"Sana inagahan ko pa ang pagbalik sa loob ng zoo para hanapin ka." He enunciated on a soft voice.

Umiling ako saka ko tinago ang palad ko. "You just came on time and I thank you for that." Sabi ko sa kaniya habang nakatingin sa kaniya. "Kung hindi ka bumalik… I know… they will detain me or just kill me."

Huminga siya nang malalim. "You don't have to worry, you're safe now. No one knows this place."

"I'm not staying here," mabilis na sabi ko. Baka isipin niya ay gusto kong magtagal sa bahay niya. Hindi puwede. "Uuwi din ako."

"Wala naman akong sinabi na mag-stay ka rito. Ang ibig kong sabihin ay habang nandito ka sa akin ay ligtas ka… walang nakakaalam ng bahay ko."

I'm not assuming he's going to make me stay or what. I just want him to know I'm not staying. Kahit pa nakatakda kaming ikasal, I will not let myself to stay in here… just the two of us.

"They know my name," I whispered that made him invested. "Iniisip kong baka may tao sa paligid ko na may balak nang masama sa akin. But, it doesn't make any sense. No one would do that."