YARA İZİ (DÜZENLENECEK)

3

"Ne yapacağım ben?! Adam gelmiş ya gelirsin ya gelirsin diyo. Zaten bugünde numaramı nereden bulduysa artık 'günaydın kızım' yazmış. Ben ne yapacam ya?!" dedim barış ve edaya. Dün hastane odasından çıkar çıkmaz eve gidip sadece uyumuştum. Şimdide çocuklarla benim evde kahvaltı yapıyorduk.

"Bence adam işin içine mahkemeyi katmadan git sen. Yoksa ehliyetin yanar kızım, aslında 18 olmadığını öğrenirler. Ayrıca 4 ay ya! Bu evde dursun satma. 18 olur olmaz gidersin o evden. Hem belki sana iyi gelirler." Dedi Eda.

Galiba öyle yapacaktım. 4 ay dişimi sıkacaktım. Hem bu süre zarfında da çalışırım. Bir miktar para biriktiririm. Daha sonra belki hayallerimdeki gibi yurt dışına giderim ve hayallerimi gerçekleştiririm

İç çektim ve" galiba öyle yapacağım. " dedim.

" yaz o zaman adama. " Dedi eda. Barış çok sessizdi.

" Sence ne yapmalıyım Barış? " dedim.

" bilmem. Ama gerçeği söylemek gerekirse... Onların sana kötü davranmalarından korkuyorum."dedi.

"Onlar bana hiç bir şey yapamaz. Gerekirsede karşılığını veririm merak etme." dedim.

" Sen öyle diyorsan... İstersen adama şimdi mesaj at. Zaten anca hazırlanırsın falan." Dedi Barış. Onu kafamla onaylayıp telefonumu çıkardım. Ve adama yazmaya başladım.

Siz: ben kararımı verdim Kenan bey. Bugün içinde evinize gelirim.

Kenan bey: bizi uğraştırmadığın için teşekkür ederim kızım.

Kenan bey: istersen seni almaları için araç gönderebilirim.

Siz : gerek yok kendim gelirim.

Yazdım ve telefonu masaya bıraktım. Barış ve Eda bana bakıyordu. İç çektim.

" Bugün içinde gideceğim." dedim.

"peki. Biz bırakırız." Dedi Barış.

" olur." dedim.

Yemeğimiz bitmişti. Eda ile beraber masayı topladık. Barış işi olduğunu söyleyip çıkmıştı.

" Gel hadi valizini hazırlayalım." Dedi Eda.

"tamam." dedim ve ellerimi yıkadım. Beraber odama geçtik. Ben kıyafetlerimi koyuyorum. Oda bilgisayarımı, ıvır zıvırlarımı başka bir valize koyuyordu.

" aaa Alya baksana ne buldum." Dedi ve elinde bir kutu ile yanıma geldi.

" aaa bu kutuyu nerden buldun lan. Ben aylardır arıyordum." dedim.

" masanın altındaymış mal." Dedi ve güldü.

Bu kutu bizim anı kutumuzdu. Kutuyu açtım. İçinde birsürü fotoğraf vardı. Hepsinde de Barış, ben ve Eda vardı. O an gözüme bir fotoğraf çarptı. Babam... hayatımı karartan adam beni omuzlarına almıştı. Yanılmıyorsam 4 yaşındaydım. O zamanlar iyi bir adamdı tabii. Kutunun içinde albümlerde vardı. Küçükken annem benim hiç fotoğrafımı çekmedi. Ama Teyzem çekmişti. Bana bu albümüde 15. Yaş günümde hediye etmişti. Bebekliğimden bu yana birçok fotoğrafım vardı.

Eda eline albümü almış kurcalıyordu. "Lannn! Sen ne kadar tatlı birşeymişsin."
Dedi. "Yaa ver bakayım." Dedim ve elindeki fotoğrafı aldım. Bu fotoğrafta yaram yoktu. Ve çikolata yiyordum. Heryerimi çikolata yapmıştım. Gerçekten çok tatlı çıkmıştım.

" Ya ben bu küçük Alyayı yerimm amaa!" Dedi Eda eline aldığı yeni fotoğrafa bakarken. "Baksana!" Dedi ve fotoğrafi gözümün önüne soktu. Fotoğraftaki kişi abimdi. Yanında da babam vardı. İkisinde benim bacaklarımdan tutmuş tepetaklak kurbanlık koyun gibi duruyordum. Ama çok güzel gülüyordum. Bir yandanda karnımı tutuyordum fotoğrafta. Abimi özlemiştim...