Hayat Memat Meselesi (Ara Verildi)

5.bölüm

Şuan albayın evine doğru gidiyorduk
Albayın arabasında sağ koltukta oturuyordum. Biraz değişiğime kaçmıştı çünkü onların evinde bile kalırken ya arkada otururdum yada arabayı hep ben sürerdim.Fırat albay konußmaya başladı.

  - herşeyi hatırladığını biliyorum inkar etmeye çalışma

- komutanım ne düşünüceğimi ne yapıcağımı bilmiyorum hislerim çok karışık ve zor ne yapıcam o yok. Onlar yok.

- herşeye herkese direnmelusin kızım eğer sen direnmessen. Onların direnciyle mahvolursun.Poyraz'a gelirsekte kendisi gitmeyi seçti.

- komutanım yaşıyormu, iyimi

- sana hiçbirşey anlatamam. Biliyorsun 0lga

- komutanım, öldümü nolur birşey söyleyin onsuzluk beni delirtiyor zaten tek bir kelime, bir ipucu nolursunuz.

Gözümden bir damla yaş düştü.
Ben ağlamayalı yıllar oluyordu uzun yıllar.

Ağlama dedi sert sesle

Hemen gözümdeki yaşı sildim.
Komutanım nolursunuz tek bir kelime dedim.

-Yaşıyor

  Yaşıyor demişti.
Beni bırakqn eski kocem yaşıyordu.
      Poyraz yaşıyordu.

Bu sefer mutluluktan sağ gözümden bir damla yaş düştü. Yüzümde aptal bir sırıtış vardı. Buna engel olamamıştım olmak istememiştimde.  Albaya baktığımda bana bakıyordu ve bana babacan bir ifadeyle güldü. Bana şevkatle baktı .  Gerçek ailemin veremediği bir şevkatle. P sırada araba durdu ve kırmızı ışıklarda olduğumuzu farkettim. Direk Fırat Albay babama sarıldım ve kokusunu içime çektim.

Dudaklarımdan teşekkür niğdeleri dökülüyordu.Ben artık çok mutluydum çünkü yaşıyordu.  En azından bunu biliyordum.

Korna sesleriyle ayrıldık . Ve yola devam ettik. Eve gelince ayrıldık ve eve yürümeye başladık. Albay cebinden çıkardığı anahtar ile kapıyı açtı ve içeri girdik. Ardından merdivenlerden çıktık ve kapının önüne geldik. Fırat Albay anahtarı olmasına rağmen zile bastı.
Ben küçükkende böyle yapardı evin içindekiler rahatsız olmasın diye.
Kapıyı açan Fırat albayın eşi Feride'ydi selamlaşıp içeri girdik. Ve koltuklara oturduk. Ve yemeğimizi yiyip bana ayrılan odada uyumaya geçtim. Yarın işbaşı yapıcaktım.