Cennet sevdiği adamın başka biriyle evlenmesini kaldıramaz ve evini,mahallesini terk ederek İzmire teyzesinin yanına yerleşir. 7 yıl sonra babasının kalp krizi geçirmesi nedeniyle geri dönen Cennet bundan sonra ne yapacak?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Suzan teyzeyle vedalaşıp aileme görünmeden taksiyle eve geçtim. Düğüne katılmayacaktım, artık Toprak'ı unutmanın ve buralardan gitmenin vakti gelmişti. Kapının arkasından bavulumu alıp beklettiğim taksiye yeniden bindim ve otogara sürmesini rica ettim. Otogara geldiğimizde ücreti ödeyip taksiden indim. Arkamı dönüp İstanbuluma son kez baktım "Bekle beni İstanbul dönüşüm muhteşem olacak,İnşAllah Toprak'ı unutup yeniden aileme döne bilirim" dedim ve İzmir otobüsüne doğru yürümeğe başladım. Olur ya insanlar giderler ama hep arkalarına dönüp bakarlar birisinin onları durdurması için, işte ben arkama birkez bile bakmadım. Çünkü biliyordum herkes hayatından gayet memnundu ve beni durduracak bir Allahın kulu bile yoktu.
Otobüse bindiğimde arkama yaslanıp gözlerimi kapattım. Biraz uyusam iyi olacaktı. Çünkü şuan Toprakla Gizemin düğününü unutmaya ihtiyacım vardı...
Telefonumun zil sesiyle istemesemde gözlerimi açtım. Bir telefona bir otobüsdeki insanlara bakıyordum. Ben bindiğimde az insan vardı. Şuan otobüsün tüm koltukları dolmuş İzmire de varmak üzereydik. Saate baktığımda akşam saat 10-du, ve annem durmadan arıyordu. Aramayı cevapladığım da annemin bağırmasıyla telefonu kulağımdan uzaklaştırdım. Anlaşılan çok kızmıştı.
-"Nerdesin sen Cennet? Neden düğüne gelmedin kızım? Tüm gün diken üzerinde oturdum. Senin benim canıma kastın mı var?"
-"Bir sakin olsan anneciğim. Şuan otobüsteyim ve İzmire varmak üzereyim. Teyzemlere vardığımda ararım seni hoşçakal".
Annemin bir şey söylemesine izin vermeden telefonu kapattığımda derin bir nefes aldım ve geçip giden yola baktım. Burası benim miladım olacaktı. İlk önce üniversite okuyacak sonra çalışmaya başlayacaktım. Kendime ev tuttuğumda ise annemle babamı da belki yanıma alırdım. Pencereyi açıp rüzgarın yüzümü okşamasına izin verdim ve sonunu bilmediğim hayallere daldım.
İzmir otogarına vardığımızda otobüsten indim. Teyzem oturmuş beni bekliyordu. İndiğimi görünce hızlıca yanıma gelip bana sarıldı. Kollarımı boynuna doladığımda teyzemi çok özlediğimi fark ettim.
Teyzem annemin ikiziydi. İzmire gelin gitmiş ve burada yaşamaya başlamıştı. Ben küçükken kocasıyla birlikte çok gelirdi bize. Amma sonralar gelmediler. Anneme teyzemi sorduğumuzda çok üzülüyordu. Büyüdüğümüz zaman bize anlattığında çocuğu olmadığı için gelmediğini söylemişti. Teyzemin yıllardır çocuğu olmuyordu. Ne kadar İstanbulda,İzmirde doktorlara gitseler de çocuk sahibi olamamışlardı. Teyzemde hem annemi hem kendisini üzmemek için İstanbula birdaha gelmemişti. Teyzemden ayrılarak yüzünü avuçladım. Yanaklarını sulu sulu öperken konuşmayı da ihmal etmiyordum.
-"Teyzem nasılsın? Serdar amcam nasıl çok özlemişim sizleri".
-"Oy kınalı kuzum biz iyiyiz çok şükür,sen nasılsın annenler,abin nasıl? Bende sizi çok özlüyorum burnumda tütüyorsunuz".
