•GENIUS• - Rinsagi

1

Yeni okul, yeni hayat.

Okul binasının önünde durup eski hayatından artık kurtulduğunun zaferiyle yumruğunu sıktı Yoichi. Binaya girip elindeki kağıda göz gezdirdi. 1D. Kağıtta yazan sınıfı geçte olsa bulmuştu. Kapının önünde durup bu okula kabul edilmek için nasıl zorluklar yaşadığını hatırlattı kendisine. Eski okulunun en iyisi olsa da bu okula kabul edilmek yine de zor olmuştu. Ne de olsa Japonya'nın en iyi 8ci okulu. Kapıyı iki kere tıklatıp içeri girdi. Tahtada yazı yazan öğretmen elindeki kalemi bırakıp Yoichi'ye dönmüştü.
"Sen yeni öğrenci olmalısın"
İsagi kafasını iki defa sallayıp gülümsemeye çalışmıştı.
"Kendini tanıt bakalım"

Tahtanın önüne gelip koca sınıfa dönmüştü. Anksiyetenin verdiği titreme ile tırnaklarını avucuna bastırmış ve titrek nefes almıştı.

"Ben İsagi Yoichi. Memnun oldum"
"Pekala istediğin yere oturabilirsin"

İsagi gördüğü ilk boş sıraya yerleşmişti. Üzerindeki gözleri görmezden gelmeye çalışıyordu. Rahatsız etmiyor değil ama bununla uğraşamazdı. Defterini çıkarıp öğretmenin yazdıklarını ve anlattıklarını not almaya başladı. Öğretmen bir an durup Isagiye baktı

"A şimdi hatırladım. Eski okulunda sana okulun dehası diyorlarmış"

İsagi böyle şeylerden nefret ederdi. Yine tüm sınıf gözlerini Yoichi'ye çevirmişti. Sanki bakışlar Yoichi'yi sömürüyordu

"Böyle lakapları sevmem. Sadece söylenti"
"Notların öyle söylemiyor ama sevmiyorsan konusunu bir daha açmayız"
"Teşekkür ederim"

İsagi dudaklarını yolmaya başlamıştı. Ağzına gelen kan tadı ona durmasını söylüyordu. Derse odaklanması gerekiyordu. Bu yüzden dudağında ki kanı parmağıyla silmişti.

Zil çalınca Yoichi kitap defterini toplayıp ona verilen kağıda baktı. Sıradaki ders matematikti. Mutlu olması için bir sebep bulmuştu sonunda kendisine. Sınıftan çıkıp okulu gezmeye başladı. Büyüktü. Kaybolmamak için çok fazla dolanmadı. Zil çalarken çoktan sınıfa varmıştı. Öğretmene selam verip yerine geçti. İşte onu gerçekten mutlu edecek şey. Matematik. Oldukça başarılı olmasına rağmen hala daha fazlasını istiyor. Çok hızlı hesaplama yeteneği var. Bunun varlığı kendisini mutlu ederken etrafındaki insanları şaşırtıyor ve kıskandırıyordu. Sınıf toplandıktan sonra öğretmen derse başladı. 20 dakika harika geçmişti.

"Pekala bu soruyu kim çözmek ister?"
Kolay soru değildi. İsagi önce beyninde gidişatı kurdu. Bunu bozan öğretmenin kendisine seslenmesiydi.
"İsagi Yoichi. Yeni öğrencisin değil mi? Sen gel"

Yoichi ayağa kalkarken üzerindeki bakışlar onu tiksindiriyordu. Tahtanın önünde durup bir kaç saniye göz gezdirdi. Hızla çözüp öğretmene döndü

"Harika, tamamen doğru"

Yerine geçerken sınıftakiler ona nefret dolu bakışlar atıyordu. Bakışlarında ki nefreti hissetmemek mümkün değildi.

"Yoichinin yazdığını sizde not alın. Gayet anlaşılır yazmış"
Bir kaç kişi hariç kimse öğretmenin dediğini dinlememişti. İsagi bu manasız nefretin sebebini sorgulamıyordu. Ama aptallarla dolu bir sınıfta olduğunun farkındaydı. Bir insan kendisinden daha zeki birine nefret besleyecek kadar aptal olabilirmiydi? Bu mu Japonya'nın en iyi 8ci okulu? İsagi düşüncelerini bir kenara bırakıp derse odaklanmıştı. Ders boyunca verdiği cevaplar öğretmenini mutlu etmişti. Zil çalınca herkes koridora çıktı. İsagi de o sırada çantasını topluyordu. Öğretmen kendi eşyalarını çantasına koyarken konuştu

"İsagi Yoichi, matematiğin çok ileri seviyede"
"Ben öyle söylemezdim, daha öğrenmem gereken çok şey var"
"Eminim kolayca öğrenirsin"
"Teşekkür ederim"