Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Doğum günü.
Bir çocuğun en güzel günü olmalıydı.
Dünyaya gelmek onun için bir anlam ifade etmese de etrafında gördüğü mutlu insanlar, ona alınan hediyeler, en önemlisi de o gün değerli biri hissettirilmesi bugünü özelleştiren şeylerden olmalıydı.
Bir çok şeyden mahrum kaldığım gibi doğum günümü de hiçbir zaman kutlamamıştım. Öyle ki, ne zaman olduğunu bile unuturdum çoğu zaman.
Ama emin olduğum bir şey vardı. Bugün doğmadığımı biliyordum. O kadar da aptal değildim. Unutsam da , benim için bir anlam ifade etmese de doğduğum günü biliyordum.
Ben bugün doğmamıştım.
Annemden gelen bu saçma mesajın tek bir anlamı olmalıydı. Yine kafası güzeldi, bu yüzden kendine saracak biri olarak beni seçmişti.
Kötü saçma bir tesadüftü.
Telefonu cebime soktum sertçe. Odağımı pasta kesen aileden alarak arkama döndüm. Rastgele tepsilerden birini alarak kalabalığın arasına karışmaya başladım.
Habersiz olan işleri sevmeme nedenim buydu işte. Mutlaka bir saçmalık oluyordu ve ben tüm günümü bu saçmalığı düzeltmek için harcıyordum.
"Seneler geçti ama acıları ilk gün ki gibi taze," masalarına içecek servis ettiğim kadın ve adamın konuşmasına istemeden de olsa kulak misafiri oluyordum.
"Öyle," dedi kadın "Annesinin işi daha da zor, oğullarının doğum günü ama aklı hala ölen kızında.. çok zor."
Onlar böyle konuştukça ölen kıza daha çok üzülüyordum. Ailesinin işi gerçekten de çok zordu.
Servis yapacağım bir şey yoktu şuan da o yüzden bir kenarda durmuş etrafı izliyordum. En büyük odak noktam da o aileydi. Kadınla göz göze geldiğimiz de buruk bir tebessüm etti, karşılık vermedim yine.
Birkaç saniye sonra adam yeniden mikrofonu eline almıştı. Sahnede ki ekrana da bir yer yansıtılmıştı. Bir binaydı.
"Bu özel günü güzel bir amaca öncülük ederek kapatmak istiyorum. Ölen kızımızın adına bugün bir okul açılışı yaptık. Okumak için imkanı olmayan, genç kızlarımızı, genç evlatlarımızı artık bu okulda eğitim hayatına ilk adımlarını atmalarını sağlayacağız."
Fotoğrafa baktım. Bir anaokulu ve aynı bahçe içerisinde ilkokul vardı. Okulun ismi Ece Erdem di.
Kızları ölsede diğer kızlar için umut olmaya devam ediyorlardı. İmrenmeden edememiştim. Çok zor şartlar altında okula gidiyordum. Kendi ayaklarım üzerinde durana kadar bunun zorluğunu daha çok hissetmiştim.
