Sevgili aileme destek olan herkese çok teşekkür ederim.
Bölümlerle ilgili isteklerinizi alabiliriim♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerimi kapadığımda kendimi yükseklerde bulmuştum bir an da , karanlığın içinde oldukça rahat hissetmiştim. Oysa ki bedenimde ki yorgunluk bana tüm kemiklerim kırılmış gibi bir his vermişti.
Çok halsiz, bir o kadar da yorgundum. Ama karanlık olduğunda kendimi bulduğum nokta bana, nedenini bilmesem de tuhaf bir huzur veriyordu. Yalnızlıktan sürekli şikayetçi olan biri olarak neden yalnız hissetmiyordum?
Etrafımda bir sürü kişi varmış gibi hissediyordum. Karanlıkta yüzlerini göremesem de seslerini duyduğum bedenler vardı.
Birileri kulağıma usulca fısıldıyordu "Ben buradayım, yanındayım. Elim bir an olsun elini bırakmayacak, gözlerim hep üzerinde olacak, seni bir daha asla bırakmayacağım bebeğim." Bu ses bana güven veriyordu.
Ufak bir çocuğun annesinden ayrıldığında onu teselli edecek olan bu cümleler, on sekiz yaşına girdiğinden haberi dahi olmayan bir kız için tuhaf ama oldukça anlamlı sözcüklerdi. Güvenmeyi bilmeyen bir kızdım.
Güven ortamını insana ailesi yaratırdı ama ben hayata bu konuda da bir sıfır geride başlıyordum. Üzüntüm, isyanım bu yüzdendi. Neden ben, diğer çocukları değil de neden ben?
Kendimden geçmeden önce yaslandığım sert kapının önünde öylece kalmamıştım. Sırtımı yasladığım bu yer oldukça yumuşaktı. Kendime gelmeye başlıyordum. Sessizlik hakimdi bir süre, sonrasında kapı sesi duyduğumda bilincim açılmaya başlıyordu.
Alçak sesle konuşan bir sesin ardından onun sesine benzer başka bir ses yüksek sesle bağırdığında gözlerimi açtım. Hayal görmüyorsam eğer karşımda benden iki tane daha vardı.
Bu düşüncemi sesli dile getirdiğimde gözleri şaşkınlıkla aralanmış olan iki suratla karşılaşmak beni şaşırtmamıştı. Sadece bu kadar çabuk onlarla karşılaşmak beklediğim bir durum değildi.
Anne ya da babası onlara benim varlığımdan haber vermemiş miydi?
"Oğlum," dedi adam içeri hızla girdiğinde "Sakin ol." Bunu hangisine yönelik söylediğini bilmesem de anlamam çok geç olmadı.
"Ya siz şaka mısınız? Bize benzeyen bir kız bulup bize onu kardeşiniz diye ki yutturacaksınız?"
Adam bir gözünü üzerimden ayırmadan oğluna cevap vermek için dudaklarını araladığında araya girdim.
"Evet tüm bu senaryo ailenin sana doğum günü hediyesi, beğendin mi? Yoldan geçerken beni çevirdiler ben de kabul ettim." Dedim sakin bir şekilde.
Biraz önce sinir krizi geçiren ben değildim sanki, neden bu kadar sakindim?
"Ege," dedi annesi bana gülümserken "Ece, ölmedi yaşıyor. Gördüklerin gerçek."
