Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sadece iki saat önce uyumuş olmam, hayatı sorgulamak için yeterli bir nedendi. Titreşim modunda durmadan çalan alarmı kapatıp yataktan kalktım. Uykusuzluğa artık alışmam gerekse de bu hala benim için aşılması güç sorunlarımdan biriydi.
Sessiz bir şekilde odanın kapısını aralayıp, tuvalete gitmek için başımı dışarı uzatıp, annemin orada olup olmadığına baktım. Kendisi ile aramızda ki ilişki pek iyi değildi. Sabahın beşinde onun yüzünü görüp günümün kötü geçmesini istemiyordum.
Daha ne kadar kötü geçebilirdi?
Annem görünürde yoktu.
Yüzümü yıkamadan aynada solgun yüzüme baktım. On yedi yaşındaydım. On yedi. Göz altlarım daha şimdiden morun değişik bir tonuna bürünmüştü. Yanağımda ki kırmızılık hiç geçmiyordu. En son dün annem tarafından atılan tokadın izi kolay kolay silinecek gibi değildi.
Ama en kötüsü de, birkaç sene önce benden hiç geçmeyecek olan o izin suratımda olmasıydı. Soğuk suyu sonuna kadar açarak suratımı birkaç kez ıslattım.
İçeriden sesler gelmeye başlamıştı. Fazla durmadan odama geçmek için dışarı tuvaletten dışarı çıktığımda karşımda annem duruyordu. Saçları dağılmış, makyajı akmış, gözleri bir yabancıya bakar gibi bakıyordu.
Sağ tarafa doğru giderek onu aşmak istediğimde kolumdan tutup durdurdu.
"Annene günaydın öpücüğü vermeyecek misin?" Benden iğrenir gibi çıkan sesi, alkolden henüz kurtulamamış zihni ile karşımda hiç annem gibi durmuyordu.
"Kolumu bırak, geç kalacağım."
"Nereye geç kalacaksın? Artık okullar hava aydınlanmadan açılıyorda benim mi haberim yok?"
Her gün açıklama yapmak zorunda kalmak beni yormuyordu. Aksine ona bu evde işe yarayan tek kişinin ben olduğunu hatırlatmak iyi geliyordu.
"Okullar aynı saatinde açılıyor ama benim okul açılmadan önce çıkıp, senin bu ayda ödemediğin ve eğer bir ay daha ödemezsek kesilecek olan elektrik faturasını ödemek için para kazanmam gerekiyor!" Sesimi yükselterek konuştuğumda elini yukarı kaldırdı 'sus' der gibi.
"Başımı ağrıtıyorsun, bağırma!"
"O zaman bana her sabah nereye gidiyorsun diyerek bana vakit kaybettirme anne!" Kolumu ondan çekerek odama doğru gittim.
Oda demek için bin şahide ihtiyaç olsa da yatacak bir yatağımın olmasına şükredecek haldeydim. Okul üstümü çantama koyduktan sonra üzerimi değiştirdim.
"Çıkmadan bana para bırak!" Salondan gelen sesine aldırış etmedim. Para falan bırakmayacaktım.
Odanın ışığını kapatıp kapıya doğru ilerledim. Bir kez daha seslendi.
