Ben geldim! Ve sizi çok özledim. Dört ay oldu sanırım, beklettim için hepinizden özür dilerim.
Haklı nedenlerim var elbette ama bunlar bir bahane değil.
Bölüm sizlerle❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazı anların yaşanması gerektiğine olan inancımı hala koruyordum. Bir şeylerden kaçmak, yüzleşmekten korkmak bu korkuların üstesinden gelmeme yardımcı olmuyordu.
Karşımda başıma gelen her şeyin sorumlusu olan biri vardı. Yüzleşmek dediğim şey tam şuan gerçekleşse de bu adamın hangi yüzle buraya geldiğini bilmiyordum.
Arkama baktım.
O an korktum mu bilmiyorum ama güvende olduğumu bilmek bana iyi geldi. Babam, beni geriye çektiğinde önüme etten duvar ören abilerim geçti.
Annem sanki beni yeniden onlardan ayıracakmış gibi korkuyordu. Elimi tuttu sıkıca.
"Korkma, annem." Dedi bana sıkıca sarılırken. Ancak korkmayacaktım. Sadece içime bir an düşen o duygu bana yaşattıklarınıhatırlatmıştı.
"Hangi yüzle?" Dedi babam "Evime gelmeye nasıl cesaretediyorsun baba sen?"
Üç ay.
Bu eve geleli üç ay olmuştu, belki de daha fazla. Babamın sesini hiç bu kadar yükseldiğinde şahit olmamıştım. Tüylerim diken diken olmuştu adeta.
"Oğlum, bu yüzden geldim. Konuşmamız gerekiyor."
"Ya sen ölmedin mi? Hortlak gibi ne işin var burada?" Batuhan abim içimden geçenlere adeta tercüman olmuştu.
Yaşadığını biliyordum, öğrenmiştim ama gerçekten de kendini neden ölü göstermişti bu adam?
"Bizim konuşacak neyimiz kaldı baba?!"
Dede, arkasında ki korumalara işaret verip onları yanımızdan uzaklaştırdığında babam da aynı hareketi yaptı.
"Sen," dedi Ege "Sen de yürü git lan, bu kızın her olayının altından nasıl çıkıyorsun?"
Araz.
"Ege şimdisırası değil." Dedi Efe.
Kapının önünde dikilmeye devam eden kalabalık öylece dururken babam adımlarını kış bahçesineçevirdiğinde gidip gitmemek arasında kalsam da konu ile yakından alakam olduğu için peşlerinden gittim.
