Bindiğim metroda ölümün, şah damarımdan bile yakın olacağını tahmin edemezdim. İnsanlar ölüyordu, ruhlar göğe yükseliyordu. Biz yaşayanlar ise aldığımız her nefeste öleceğimiz zamanı ölçmeye çalışıyorduk. Kurtuluş yoktu, çünkü her şey gerçeküstüydü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6. gün, 19.47
Notlar;
Bu satırları yazıyorum, çünkü ölümümden sonra hayat devam edecek ve gerçeküstü bir yaşamda yeniden var olacağım. Tanrı'ya inanmıyorum. Sizler de inanmayın, demek isterdim fakat belli ki inançlarınızı henüz kaybetmemişsiniz.
Bu satırları yazıyorum, çünkü ölmeden önce evrene boşuna gelmiş bir kızın iç dünyasındaki yakarışları birinin anlaması gerek. Ölüyoruz. Tek kelimeyle açıklayabileceğim bir durum içerisindeyiz; ölüyoruz! Siz sıcak yataklarınızda ve belki de iş koşuşturmacasındayken bizler burada son nefesin mücadelesini veriyoruz!
6 gün! Toplamda şu ana kadar 8800 dakika geçti. Saniyeleri sayamıyorum, zaman kontrolümüz tükenmek üzere. Belki de bu telefona hislerimi tam anlamıyla kaydedemeden şarjı bitecek. Olsun, bir umut bu telefon elinize geçecek. Yazabildiğim kadarını yazacağım.
8800 dakikada toplam 13 ölü var! Gün ve ay takibi yapmaktan çok, kaç saat veya dakika geçtiğiyle ilgileniyorum. Ben acil doktoru Kainat Alaca! Hastanede belki birçok ölü bedene şahit oldum ama hiçbiri bu kadar vahşice gözlerimin önünde katledilmedi.
Korkuyorum!
İlk kapatıldığımızda kapıdan çıkmak isteyen birisi büyük bir şoka maruz kaldı; ̶ö̶l̶d̶ü̶.
İkinci seferde, sürücü kabinine girmek isteyen biri vardı, görmedim çünkü vagonlar arasına bariyer konulmuştu; ̶ö̶l̶d̶ü̶.
Yangın tüpleriyle camları kırmak isteyen genç bir adam, tuvalet kapısını açtığımda üzerime yığıldı; ̶ö̶l̶d̶ü̶.
Beni ölen kızına benzeten, ölmek için fazlasıyla erken olan adam, beni kurtarmak isterken metro kapısına zalimce sıkıştırıldı ve silahtan çıkan kurşunla hayatına son verildi; ̶ö̶l̶d̶ü̶.
