Bindiğim metroda ölümün, şah damarımdan bile yakın olacağını tahmin edemezdim. İnsanlar ölüyordu, ruhlar göğe yükseliyordu. Biz yaşayanlar ise aldığımız her nefeste öleceğimiz zamanı ölçmeye çalışıyorduk. Kurtuluş yoktu, çünkü her şey gerçeküstüydü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
9.gün, 16.56
Notlar;
Hiç iyi değilim. Son yazdıklarım silinmiş. Tekrar yazacak kadar hatıralarımda yer edinmedi maalesef. İyi değilim, çünkü dün bir ihanet, gerçekliğin sınırlarını zorlayarak bir cesaretle buradaki kurbanlardan birinin intiharına yol açtı.
İyi değilim, çünkü dün akşam genç bir kızın ruhu intihar etti.
Dakikalar sayılı... Zaman sınırsız...
Aldığımız her nefes, gittikçe kan kokuyor. Baktığımız her an, gittikçe kırmızıya boyanıyor. Yaşadığımız her an, gittikçe ölümü arzulatıyor.
Kurucu çok zeki. Bunu nasıl açıklarım, bilmiyorum ama tek kelimeyle; zeki! Akıl sır erdiremiyorum. Bazen çözecek gibi oluyorum fakat bir an geliyor ve dikkatim bambaşka bir şeye yöneliyor. Bunların hepsinin planlanmış olduğu bariz ortada.
Metroları hep köpek balıklarına benzetirdim. Köpek balıkları kanın kokusuna çekilir ve yalnızca öldürmeyi hedef alır. Avlarının kokusunu bir kilometre bile uzaklıktan alıyorlardı. Bir kafesteyiz, belki de köpek balığının midesinde... Öleceğimiz anı beklemek yerine bunu arzulamaya yaklaşıyoruz.
Dün genç bir kız, sevdiğinin yalanı ve ihanetiyle intihar etti!
̶Ö̶l̶d̶ü̶.̶
ÖLMEDİ!
Ben ilk kez bu metroda, birini kurtardım! Karşılığı elbette olacak, çünkü planlarına engel olduğum kurucu, dünden beri bir kez olsun bizimle konuşmadı. Savaş ve Çelik, olası bir tehdide karşı bana engel olmak istese de durmadım.
