Bindiğim metroda ölümün, şah damarımdan bile yakın olacağını tahmin edemezdim. İnsanlar ölüyordu, ruhlar göğe yükseliyordu. Biz yaşayanlar ise aldığımız her nefeste öleceğimiz zamanı ölçmeye çalışıyorduk. Kurtuluş yoktu, çünkü her şey gerçeküstüydü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sence tarih, tekerrürden mi ibaret?" Eğer yaşantılar tekrar yaşanmış ise, bir ders çıkarılmamış demektir.
"Bilmem, hiç bunu düşünmemiştim." Düşündüklerimiz, yaşantılarımızdan mı ibaretti? Yaşanacaklar da dahil olabilir miydi?
"Belki de geçmişte yaşadığın bir olayı hatırlamadığın içindir. Ben hatırlıyorum..." Bakışlar, iliklere bir ürperti hissiyatı yaşatırken tüm fiziksel hislerin, ruhsal hislerden ibaret olduğunu anlamıştım. "Metro içerisinde oturuyor ve müzik dinliyordum." Alınan derin bir nefes, yaşam çabası demekti. "Durakta duruyoruz sanıyordum. Bir süre hareket etmediğinde kulaklıklarımı çıkarmıştım. Durakta değil de karanlık bir tüneldeydik. Şimdi olduğumuz yer arasında bir fark yok."
"Belki de yaşadığın, bugüne hazırlıktı?" demiştim söyleyecek bir şey bulamayınca. "İlk yaşadıklarımız öğrenmemiş gibi görünsek de bir derstir. Sen ikinci kez aynı durumu yaşıyorsan, ilk dersin tecrübesine sahipsin."
"Korkmama sebebim, ilk dersimi tekrar ediyor olmam." dediğinde onaylarcasına gülümsemiştim. "Ve şimdi, dersimi anladım. Geçmişi tekerrür etmek, tamamen benim elimdeymiş!" Gözlerindeki o saf heyecan ve parıltı, ilk kez bir zamanlarki yeşillerin dışında hayran olduğum bir bakışa yer vermişti.
Savaş'la göz göze geldiğimde ilk aklıma gelen şey, onunla sürücü kabininde konuştuğumuz o diyalog idi. Hayat şartları ona da acımamış ve ikinci bir travmayı yaşatıyordu. Ancak hayat dersinden başarıyla geçmiş olacak ki, şimdilerde ikinci metro vakasında sakinliğini koruyabiliyordu. Belki de onun maskesiydi.
"Sakin ol!" Ağzını oynatarak söylediklerine tedirgince başımı salladım. İfadem sakin görünebilirdi ama bu, bir maskeden ibaretti. Maskeyi düşürmek benim elimdeydi fakat kırılmasına engel olmak... Sanırım o zaman gerçek benliğimden nasibimi alırdım.
"7 numaralı kapının solundan 7. koltuk." dedi robotik ses, yine. Bakışlarımı ne bir başkasına ne de o kameraya çeviriyordum. Savaş'ın o sakin yüzüne bakarken isminin anlamına yakışırcasına bir bütünlük oluşturmuştu.
