Bindiğim metroda ölümün, şah damarımdan bile yakın olacağını tahmin edemezdim. İnsanlar ölüyordu, ruhlar göğe yükseliyordu. Biz yaşayanlar ise aldığımız her nefeste öleceğimiz zamanı ölçmeye çalışıyorduk. Kurtuluş yoktu, çünkü her şey gerçeküstüydü...
Başlamadan önce, kurgunun son'u için tahminlerinizi üç noktaya yazın!
◎◉⦿
17. BÖLÜM
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Benim yazgımın kalemi, parmaklarıma bulaşan kanlarla yazılmıştı. Her kelime ve her cümleden damlayan kırmızı sıvının o akışkanlığı, bir yenisi eklenene kadar çoktan kuruyordu. Benim kaderimin yazılmış mürekkebi, ölüm kokan kanın ta kendisiydi.
Birçok gerçeğe tanık oldum. Birçok kişinin nefesi tıkandı, birçok kişiye yardım ettim ama ilk kez, yardıma ihtiyacı olan benmişim gibi hissediyordum. Kendimi ilk kez aldatılmış ve doğruyla yanlışı ayırt edemeyecek kadar bilgisiz hissediyordum.
Kelimeler çoktan kifayetsizliğini belli ettiğinde geriye kalan mantık ve aklın diyaloğu, muntazam görüntüsüyle ortaya çıkıyordu. Önce düşünmeyi bırakıyorduk, sonra da hissetmeyi. Yalnızca şok etkisindeki aklın mantığını dinler hale geliyorduk. Beyin, öyle bir çalışmaya başlıyordu ki kişi, kendi bildiklerini sahiden bilip bilmediğinden şüphe ediyordu.
"Metro dursun!"
İki kelimelik emir kipli cümle, işte tüm bu akıl ve mantığa şok etkisini göstermişti. Yalnızca bir metroyu durdurmaktan ibaret olan iki kelimelik cümlenin ardındaki saklı sır perdesi, tüm şeffaflığıyla gözleri boyarken insana varoluşu dahi sorgulatıyordu.
Çünkü ben, kendi aklımın delirdiğinden dahi şüphelenmiştim.
"Ben de seni bekliyordum, Savaş... Yoksa kurucu mu demeliyim?"
Bu cümleleri kurduğumda ise artık kesinkes kim olduğumu hatırlamıştım. Kendi kurduğum cümlelere rağmen bir başkasının kendi kendimi manipüle etmeme sebep olacağına inanmazdım, ta ki ilk akşam yemeğinde, O'nun kurduğu cümleler zihnimin derinliklerinden gözlerimdeki perdeyi çekene kadar.
"Kim olduğumu bulduğunda, kim olduğunu hatırla. Çünkü ben, kim olduğumu her saniye daha çok hatırlıyorum."demişti yine başka ucu açık bir mantığa, cümlelerinde ev sahipliği yaparak.
"Ya kim olduğumu hatırlamıyor ve kim olduğunu biliyorsam?" demiştim. Tıpkı o zaman da düşündüğüm gibi kelimeler birer oyun halini alıyor, bakılan açılar nasıl sorusunun cevabını oyunun sonunda veriyordu.
