Naruto çoğunlukla göz ardı edildi. Belli belirsiz fısıldadı ama sarışın çocuk okul ödevlerine sıkı sıkıya çalışırken bunu neşeyle görmezden geldi. Pakkun, ne zaman başıboş kalmaya başlasa patisiyle koluna vurarak onun içinden geçmeye çalışmasını izledi. Naruto durup konuya bakar, sonra tahtada Iruka'nın problemine bakar ve sonra tekrar geriye bakardı.
Yavaş ilerleyen bir süreçti. Sınıf arkadaşları şimdiden onu geride bırakıyor, cevapları kolaylıkla karalıyor ve gerektiğinde komşularından yardım istiyorlardı. Pakkun kendi kendine biraz mırıldandı ve Naruto'nun bir salyangozunkine eşdeğer bir hızda yavaşça ilk problemi çözmesini izledi. Bugünlerde çocuklara ne tür bir matematik öğretmeye çalışıyorlardı?
Bir çeşit ekleme yapıyorlardı. Seni taşımaya zorlayan uzun türden. Genel olarak, çok zor olmamalıydı. Naruto hâlâ mücadele ediyor, arada bir sayı kaybediyor veya istemeden işleri karıştırıyor. Pakkun, onun üzerinde çalışmasına izin verdi ve yalnızca kesinlikle ihtiyaç duyulduğunda devreye girdi. Naruto sürekli elini tutsaydı asla öğrenemezdi.
Naruto'nun mücadelelerine rağmen aslında onun sürekli yardımını istemiyor gibi görünmesi, gerçekten şaşkına dönmediği sürece istemeye inatla direnmesi güzeldi. Bunu kendi başına almaya ve gerçekten öğrenmeye oldukça kararlıydı. Pakkun, çocuğun çabalamasına sevindi.
Naruto ilk matematik problemini gururla bitirdi, Pakkun'a kocaman, umutlu gözlerle baktı. Pakkun genellikle çocuklardan hoşlanmazdı. Kendi iyilikleri için fazla iğrenç olan kaprisli veletlerdi. Naruto bir istisna olduğunu kanıtlamıştı. Pakkun ne şekilde emin değildi ama o ve sürünün geri kalanı, onu tanıdıktan sadece birkaç gün sonra çocuğa hayran kaldılar.
O, Pakkun'un gördüğü en sevimli yavruydu. Yüksek sesle, elbette, ama gençlerin çoğu böyle olma eğilimindeydi. En azından Pakkun'un kaba kürkünün ipeksi ve yumuşak olmasını sağlamak için ne kadar sıkı çalıştığını takdir etti. Belki de sarışının bariz pohpohlaması ya da Pakkun'u her yere yanında taşımasıydı. Pug, her iki şekilde de çocuğa bulaşan herkesi ısıracaktı.
"İyi iş çıkardın, evlat." Pakkun sessizce övdü. Köpek patisini uzatıp dikkatli bir şekilde kavrayıp pati tabanlarını hafifçe ezdiğinde Naruto küçük bir nefes verdi. Pakkun memnuniyetle başını salladı, sarışın koltuğunda titredi ve sayfasındaki bir sonraki sorunu yeni keşfedilen bir güçle ele almadan önce heyecanla boksörü hafifçe kucakladı.
Pakkun gururunun kabardığını hissetti. Çok akıllı bir yavruları oldu. Minato'nun oğlundan beklenenin bu olduğunu düşündü. Daha sonra onları almaya geldiğinde Boss'a iyi haberi vermek için sabırsızlanıyordu. Naruto olağanüstü bir hızla öğreniyordu. Başlangıçta olabileceğinden endişelendikleri kadar geride değildi.
Naruto ikinci soruyu yeni bir özgüvenle aldı ve soruyu anlamadan önce sadece birkaç kez ortalığı karıştırdı. Oradan dışarı yelken açmak çok daha yumuşaktı. Ödevi o kadar hızlı bitirmişti ki kalemi neredeyse tütüyordu, sadece yanlışlıkla rakamları karıştırdığında durmak zorunda kaldı. Pakkun'un kaşları olsaydı, onları son hızla kaldırırdı.
Kişisel olarak Pakkun, Minato'nun yavrunun ne kadar iyi iş çıkardığını öğrenmesini sabırsızlıkla bekliyordu. Ve açıkça Naruto'dan kaçınan öğretmeni hakkında dedikodular. Sınıf arkadaşları pek iyi değildi, bazen ona dik dik bakıyorlar ve çoğu çocuğun yaptığı gibi acımasızca kıkırdıyorlardı. Naruto bunu fark edemeyecek kadar alışmış görünüyordu. Pakkun bunun hayranı olduğunu söyleyemezdi.
Bir çocuğu ısırdığı için başının ne kadar belaya gireceğini merak etti. Kesinlikle çok fazla değil, değil mi? Belki öğrenme şansı bulurdu...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Altı Yılın Telafisi
FanfictionDördüncü Hokage'nin cesedi asla bulunamadı,ancak bunun ölmemiş olmasından kaynaklandığından asla şüphelenmediler. Minato Namikaze, yıkıcı Kyuubi saldırısından altı yıl sonra, büyümüş bir açıklıkta tek başına, üzerinde tek bir çizik bile olmadan uyan...
