-Benim Minik-
-
"Akın,süreci bu şekilde geçirmen sağlıklı bir ruh halinde bulunmanın önüne geçer.Sevdiklerimizin çeşitli hataları oluyor,olmuyor değil.Bazen bu hatalar bizim sınırlarımıza,yani kırmızı çizgilerimize değebiliyor.Etkilendiğini anlıyorum.Ruh haline bakılırsa bir tarafın yolun sonunda gibi hissediyor.Diğer tarafın ise bu durumu hazmetmek için uğraşıyor.Hangi tarafı beslemek istediğine karar vermeliyiz önce.Ne dersin?"
"Haklısın.Mirza benim her şeyim ve onu kabul etmek istiyorum.Bunu başında da belirttim.Sadece içimde bir yerlerde onu kabul edersem annem beni hiç affetmeyecek gibi geliyor.Bu his beni mahvediyor Gökhan."
"Annen daima senin mutlu olmanı isterdi.Sana sürekli söylediği şey buydu.Öyle demiştin."
"Evet,öyle derdi.Sen mutlu ol gerisi hallolur derdi.Derdi ama böyle işlerden uzak durmamı da sürekli söylüyordu.Korkuyordu başıma gelecek herhangi bir şeyden."
"Hayatın içinde kimi zaman kendi kararlarını verip sonuçlarının sorumluluğunu alman gerekecek.Bu noktada annen ve ailenin dediklerini düşünmen doğal ancak sonunda bir birey olarak kendi iç sesine de kulak vermelisin.Bu hayatta kendi doğrularınla var olacaksın.Sana bir soru sorabilir miyim hm?"
"Sorabilirsin."
"Annen yaşasaydı,senin üç adamla birlikteliğini onaylar mıydı ?"
Akın bakışlarını ellerine indirdi.Annesi böyle şeylere sıcak bakmaz konusunu açtırmazdı.Kadının böyle şeylerin iması bile geçince rahatsız olduğunu hatırladı.Kimseye kötü söz etmez kimseye de karışmazdı.Ancak bu onayladığı anlamına gelmezdi.Herkes kendi hayatını yaşardı ona göre.Doğru bulmadığını belli ederdi.Küçük oğlunun yaşına rağmen bebek gibi olması kimi zaman aklına bazı düşünceler soksa dahi üzerinde durmaz daha küçük olmasına verirdi.Akın bunu hissettiği için dışarıya içindekini pek vurmamıştı uzun bir zaman.Üniversiteye gidince annesinden bağımsız bir yaşam kurmuş bu yaşam içinde kendini ve isteklerini yavaş yavaş bulmaya başlamıştı.Şimdi oturup eski zamanları düşününce ,annesinin aslında onun şu anki yaşam şeklini asla onaylamayacağını net bir şekilde zihninde fark etti.
Bakışlarını karşısında oturan gözlüklü ve otuzlu yaşlarının sonunda olan adama çevirdi.Gökhan ile annesini uzun uzun konuşmuşlardı.Gökhan iyi bir analizci olduğu için bu soruyu sormuştu ve Akın bunun farkındaydı.
Kırgın bir tebessüm yerleşti dudaklarına
"Annem aramızda olsaydı bu durumda olan oğlunu kabul eder miydi ondan bile emin değilim Gökhan."
Gökhan Akın'ın üzgün ifadesine baktı.Ardından doğru noktada olduğunu düşündü.Bu çocuk bazı şeyleri kıyas ederken yanlış noktalardan dem vuruyordu.İç dünyası karmakarışıktı.Ona az da olsa yol göstermek istiyordu.Geri kalanı Akın'ın halledebileceğine emindi.
"Ama buna rağmen onlarla mutlusun ve bir hayatın var.Daha önce yaşamadığın onlarca güzel anın,birlikteliğin söz konusu."
Akın kafasını salladı ve tebessüm etti.
"Aslına bakarsan aşamadığım şeyler olduğunu hissediyorum.Bunun ne annemle ne de abimle alakası var.Başından beri içinde bulunup yaşadığım o hayatı sindiremedim.Gözümün önünde olan onca şeye seyirci kalmak hala içimde dizginleyemediğim bazı hisleri doğuruyor.Mutlu olmak için çırpındığımı anımsıyorum.Şimdi mutluyum ama içimde eksik bir yan var.Annem.Daha doğrusu ailem.Mirza bana o gün gerçekleri söylediğinde ben bir kez daha o yoklukla sarsıldım.Mirza'nın suçludan çok bu noktada kurban olduğunu görüyorum.Ben ailemin yokluğuyla sınanıyorum.O ise ailesinin varlığıyla huzursuzluğu tadıyor.Hangisi daha acı bilemem...İyi olmak istiyorum Gökhan.Ne yapmam gerekiyorsa yapmaya hazırım."
