7.Bölüm

4.1K 186 68
                                    


"Sakladığın hep bi' şeyler var. "

;

Duru'dan

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

Duru'dan

Keremakturkoglu sizi takip etmeye başladı.


Ben zaten onu takip ettiğim için geri takip falan yapmadım. Daha sonra telefonumu şarja takarak uyumuştum. Bu arada insanın tam yatağının yanında priz olması çok güzel bir şey.

Sabah alarm yerine çalan telefonumla uyandığımda ne olduğunu şaşırmıştım. Çünkü saat sabahın 5'i olması yanı sıra bu saatte annemin araması da ayrı bir gerici durumdu.

Yatakta hızla doğrulup telefonu açmıştım.

Annem gergin bir şekilde konuşmaya başlayınca iyice korkmaya başlamıştım.

***

Annem telefonu kapattığında bir iki saniye duvar ile bakıştığımda gözümden bir damla yaş düşmüştü.

Babaannemin kalp krizi geçirdiği için birkaç saat önce yoğun bakıma alındığını söylemişti. Durumu normal olsa da kötüye doğru gitme ihtimali olduğu için beni aramış ve haberlendirmişti. Ne kadar gitmememi istese de gidecektim.

Babaannem benim için çok özel ve güzel bir insandı. Çocukluğumda olsun ergenliğimde olsun evi her zaman bize yakın olduğu için eğer bir şey olursa annemden önce onun evine gidip ona anlatırdım. Hatta Kerem'i sevdiğimi bile ilk ona anlatmıştım, zaten ben anlatmadan önce anlamış.

Babaannem Kerem'in onu çok sevdiği gibi o da Kerem'i sevdiği için bu duruma mutlu olmuştu. İkisinin arası da çok iyiydi hatta biz gittikten sonra Kerem arada sırada özel olarak babaannemi görmeye bile gidermiş. Tabii ki ben bunu daha sonradan öğrenmiş olsamda.

Yataktan kalkar kalkmaz hızlıca bir şeyler giymeye çalışıp bir yandan da yönetime durumumu haber vermeye çalışıyordum.

Evde anahtarlarımı ararken aynı anda artık araba almam gerektiğini kendi kendime hatırlatıyordum çünkü böyle önemli bir şey olduğu zaman sürekli taksi beklemekle uğraşıyordum.

Dışarıda beklerken taksinin gelmesi ile hızla binip gideceğimiz yeri söylemiştim.

Hastane yaşadığım yerin yarım saat kadar uzaklığındaydı. Annemler İzmir'de yaşadıkları için aslında bu durumun önceden yaşandığı belli oluyordu.

Taksici durduğunda hızla ücreti ödeyip hastaneye girmiştim. Girdiğim gibi karşıma çıkan görevli ile konuşmaya başlamıştım.

"Sevim Sebil'in odası nerede numara kaç?" bi yandan gözyaşlarımı silerken diğer yandan ise kendime hakim olmaya çalışıyordum.

Ben Olmalıydım | Kerem Aktürkoğlu Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin