Gece'nin Sakladıkları (Düzenleniyor)

26. Hasret (Birinci Kitap Finali)

Still Loving You- Scorpions

Hayatımdan daha önce bir sürü insan çıkardım. Arkadaş, sevgili veya başka kişiler. Onları hayatımdan çıkarmak ömrüm boyunca aldığım en mantıklı kararlardandı. Bazıları için üzülmüştüm, bazıları için ise hiç üzülmemiştim.

Ama Özgür, beni en çok zorlayan insan oldu. Beni üzdü, hatta belki daha fazlası. Bunun sonucunda onu hayatımdan çıkarmaya çalıştım. Ama o, bunun olmaması için çabalamıştı. Ben ona ne kadar ters veya kötü davransam da o, vazgeçmemişti. Hala da çabalamaya devam ediyordu.

Şuan karşımda duruyordu. Yalvaran gözlerle bana bakmaya devam ediyordu. Bir cevap, bir umut olumlu bir karşılık bekliyordu. Ama ona şuan olumlu bir cevap verebilecek durumda değildim.

"Özgür." diye mırıldandım adını uzatarak. Ellerimi yüzümü tutan ellerinin bileğine koydum. "Gece'm." dedi o da benim adımı hafifçe uzatarak. İç geçirerek başımı iki yana salladım. "Olmaz," dedim. "bir yanım seni ne kadar kabul etmek istese de, bir yanım paramparça." dedim doğruları ona söyleyerek.

Özgür dudaklarını ısırdı. Ardından uzanıp alnıma bir öpücük kondurdu. Kokumu içine çektiğini hissettim. Ve her ne kadar ona kırgın olsam da buna engel olmadım. "Biliyorum," derken alnını alnıma yasladı. "Senden isteğimin kolay olmadığını biliyorum. Seni kırdığımı biliyorum. Bana tekrar güvenemeyeceğini de biliyorum." dedi anlayışlı bir sesle. Zaten onu avuturken dolan gözlerimden bir yaş kopup yanağıma doğru bir yol çizdi. Özgür'ün gözleri gözlerimden yanağıma kaydı. Parmağını uzatıp narin bir hareketle sildi yaşı.

"Ama seninde bir şeyi bilmeni istiyorum." dediğinde bende burnumu çektim. Onun ağlaması durmuştu, sanırım sıra bendeydi. Gözlerimden yaşlar inip duruyordu. Ve Özgür hepsini tek tek sabırla silmeye başlamıştı.

"Sen benim zaafımsın ve ben seni korumak için kendimden bile vazgeçerim. Senin için kurşunların önüne de atlarım, kendimi uçurumdan aşağıda bırakırım, gerekirse silahı alıp namluyu kendi alnıma dayar ve o tetiği çekerim."

Dinlerken kirpiklerimden bir yaş daha indi. Özgür yine parmağını uzatıp sildi. "Ve o tetiği çekerken gözümü bile kırpmam. Çünkü senin için yaparım. Senden ayrılmamın nedeni de buydu." dediğinde derin bir nefes aldım. "Ben zaten ateşin ortasındayım Özgür. Bunun seninle birlikte olup olmamam ile alakası yok. Sen benden ayrıldın diye ben o ateş çemberinin içinden çıkmadım ki. Hala oradayım."

"Farkındayım, ama ben o an acımla hareket ettim. Sonra bir aptal gibi seni bıraktım. Ama bu her şeyi daha da mahvetti." dedi hararetle. Gözlerini tekrar gözlerime çevirirken derin bir nefes aldı.

"Ben temiz bir sayfa açalım istiyorum." dedi.

"Çok zor." dedim.

"İmkansız değil, biz ne zorlukları aştık." dedi.

İç geçirdim. İstiyorum, ama güvenmiyorum. Ve bunu onun yüzüne söyleyecek cesaret bende yok.

"Bana sadece sorunun ne olduğunu söyle." dedi ellerimi kavrarken. Dudaklarımı birbirine bastırıp ona baktım. "Özgür..." diye mırıldandım söylememek için kıvranarak. "Söyle, güzelim. İstediğini söyle. Hak ediyorum çünkü." dedi başını sallayarak. En azından artık suçlu olduğunu kabul ediyordu. İlk zamanlar ki gibi burnunun dikine gitmiyordu.

"Güvenemiyorum, yani ben sana öyle körü körüne güvenirken bir anda beni öyle bırakman." Bir anlık cesaretle, tek nefeste söylediğim cümlenin ardından yutkundum. Özgür bir anlığına gözlerini yumsa da, başını salladı. "Haklısın, bir tanem." derken bir elimin avucuna dudaklarını bastırdı. "Haklısın, ama ben senin için o güveni tekrar inşa etmeye hazırım." dedi başparmağı ile öpücük bıraktığı avucumu okşadı.