Past's Beautiful Present [UNDER EDITING]

23

23. Audience.

"M-Mommy! H-Hindi po iyon 'di ba? H-Hindi niyo po magagawa iyon, 'd-di ba?" Umiling akong lumapit at hinawakan ang braso niya. "'D-Di ba po, Mommy, h-Hindi? Mommy! Answer me! Please. . . 'd-di ba po mali lang sila?" I asked, almost begging her to deny it.

Frustrated ko siyang binitawan at napahilamos ng mukha. Her silence is killing me! I buried my face in my palms because I couldn't contain my cry.

"M-My, T-Tell me they are wrong! Please. . ." Nanginig ang boses ko sa pag-iyak but she won't answer me!

Binalot niya ako ng yakap at tinapik sa likod. "Anak, I'm sorry. . .."

Umatras ako. I stared at her unbelievably with my bloodshot eyes.

"Mommy, ano pong sorry? S-So totoo nga? It is true that I'm a murderer's daughter?!" Hindi ko napigilang tumaas ang boses ko.

Nanginginig ang kamay niya nang sinubukan niya akong abutin pero umilag ako. Umiling-iling siya habang tumutulo ang luha. Nasasaktan akong umiiyak si Mommy pero kailangan ko ng sagot! I want her to deny the accusations against her!

"H-Hindi ko sinasadya. . . I-I c-couldn't . ." She couldn't continue.

Umiwas ako ng tingin. Bumagsak ang balikat ko. Para akong pinagbagsakan ng langit at lupa. I felt so disappointed. . . And hurt.

"I'm sorry. . ." That's all she got to say.

"Sorry?! Ano pa pong magagawa ng sorry niyo?" Shit! "Anong magagawa ng tanginang 'yan kung may nawalan na ng nanay at asawa dahil sa'yo?!" Napapikit ako ng mariin dahil naguilty sa ginawa kong pagsisigaw.

I was guilty, alright. But my emotions are ruling over me.

"Naha! Don't you dare yell at your mother!" 

Napatingin ako sa gilid ko at nakita ang galit na mga mata ni Maimeó. Her neck was red because of anger at nanaliksik ang kanyang mga mata.

Humakbang siya pero hindi ako umatras. 

"Kasabawat ka ba dito, Maimeó?" I asked, my voice laced with pain.

Her expression became blank because of my question.

"Our family can't be ruined, Naha. No." Aniya sa matigas na tono.

My lips parted. Nagbalik-balik ang tingin ko kay Mommy at Maimeó.

"Y'all are unbelievable!" I frustratedly yelled and ran outside.

"Naha, I told you not to raise your voice at us!" Narinig ko pang sigaw ni Maimeó pero hindi ko na pinansin. 

My vision got blocked by my tears but I didn't stop running.

Natigil lang ako nang makita si Zephyr.

He saw me. I looked away but I felt his presence getting nearer. Wala akong narinig na salita mula sa kanya pero hindi ako pumalag nang marahan niyang hinawakan ang aking siko at giniya papasok sa kanyang sasakyan. 

Buong byahe ay naging tahimik. Binasag iyon ni Zeph.

"How do you feel?" Aniya nang nasa traffic lights na kami.

Marahan akong umiling sa kanya habang nakatingin sa bintana sa aking gilid. There is no point lying to him if he can already read through me. Masyado niya na akong kilala.