317 gün | Minsung

19/08/2023

   Sevgili Jisung,

     Özür dilerim. Çocuk gibi olduğum için özür dilerim. Bende istemezdim böyle olmayı. Bende istemedim kendimi bildim bileli yıllarca neredeyse her gün, saatlerce uzaklıktaki hastane köşelerinde sürünmeyi, bir sürü hiçbir işe yaramayan ilaçları içmeyi, diyetler yapmayı, etrafımdakilerden sürekli laf yemeyi, her hafta tek seferde en az 5 tüp alınmasını, sürekli kusup kanamayı ve daha bir çok şeyi yaşamayı bende istemedim. Bunca çekimlerime rağmen hiçbir şey değişmedi. Aynı kaldım ve büyüdükçe daha kötü oldum.

Her biriyle konuştuğumda "ne kadar küçüksün" lafını duymaktan, yapılan şakalardan, gördüğüm muameleden, insanların pis bakışlarından bıktım. Sürekli "çocuk gibisin" denmesi en nefret ettiğim şey. Bende farkındayım ama elimden gelen bir şey yok. Sırf hastayım diye neden bu kadar ayrımcılık görüyorum? Neden bana da normal davranmıyorsunuz? Ah doğru, çünkü ben normal değilim. Size benzemiyorum, farklıyım ve savunmasız, korkağın teki olduğum için bana yıllarca zorbalık yapmakta oldukça haklısınız.
Keşke sadece zorbalıkla kalsaydı. Ama hayat benim için pek de adil değil. Bu dünyada adamına göre muamele yapılıyor.

Belki de hayatımı etkileyen en büyük şeylerden biri olabilir bu sorunum. Ne olduğunu bilmiyorum çünkü bana küçük olduğum için kimse bir şey söylemedi. Sadece her türlü gelişimimi etkilediği için böyle küçük kaldığımı biliyorum. Bunu da kendim az buçuk duyduklarımla mantık kurarak buldum.
Kimseye bu hastalığımdan bahsedemiyorum çünkü kimsenin umurlarında olmadığı hale o iğrenç acır gibi bakışlarını görmek istemiyorum.

Şimdiye kadar bunun üzerinde pek durmamıştım. İnsanların tepkileri, akrabaların ve ailemin laflarına alışmıştım. Ama sadece fiziksel değil zihinsel olarak da geride kaldığımı senin sayende öğrendim. Bana 'seni sevgili olarak görmüyorum, daha çok kardeşim gibisin' dediğinde fark ettim her şeyi.

Kimse benimle konuşmuyor çünkü yaşımdan küçük davranıyorum. Sürekli alay konusu oluyorum çünkü boyum ve kilom olması gerekenden daha az. Sesim ince, kulağım küçük, yüzüm küçük, düşünmeden hareket ediyorum, boyum kısa, kilom az, çocuk gibi davranıyorum, çocuk gibi hareketlerim var, ortamlara ayak uyduramıyorum gibi gibi bir sürü şey. Kısaca 8-9 yaşlarındaki bir çocuktan hiçbir farkım yok. Akla gelebilecek her konuda olması gerekenden küçüğüm. Bu benim normal yaşantımı fazlasıyla zorluyor. Olduğumdan yaşça büyük biri gibi davranmam onunla aynı sorumlulukları taşımam gerekiyor. Tabii bu da benim için fazlasıyla zor. Adapte olamıyorum ve bu yüzden hiçbir şey yolunda gitmiyor, sürekli hatalar ve hakaretler.

En çok acıtanı da bu oldu. Gitmek için bir sürü bahanen vardı ama en acıtanı da çocuk olmamdı belki. Bir kaç kelimelik cümlen aslında her şeyi açıklıyor. Bazı şeyleri idrak etmek bir çocuk için zor oluyor. Bu çocukluğum senin gibi olgun biri için çekilmezdi. Haklısın. Ne demeliyim bilmiyorum. Sırf küçük olduğum için ne seçiliyorum ne de seviliyorum. Kimse beni bu akılla sevemez. Zaten neden sevsin ki? Beni kardeşleri gibi görüyorlar. Bir veletle kimse uğraşamaz. Gerçekten bende istemezdim ama seçme hakkım yoktu.Özür dilerim. 

   Sevgilerle, Minho