Neden anlamıyorsun anne? Neden anlamak istemiyorsun? Her zaman düşündüğün ve sandığın şeyler doğru olmayabilir. Bazen karşındaki insan göründüğü gibi olmayabilir. Göründüğü kadar iyi olmayabilir, Göründüğü kadar hayatı iyi olmayabilir. Nasıl sen kendi sorunlarınla dert yanabiliyor ve sonra anlaşılmayı bekliyorsan karşındaki kişi de öyle olabilir. Önce karşındakini anla ki o da seni anlasın.
Anlayamıyorum, beni tanımayan biri bile ne kadar kötü olduğumu anlarken sen nasıl bana bu kadar kör olabiliyorsun? Neden hiçbir zaman beni dinleyip anlamaya çalışmadın? Hiç mi düşünmedin "bu çocuk iyi mi, kötü mü, bir sorunu var mı?" Diye hiç mi düşünmedin? Sahi neden düşünesin ki? Sonuçta senin bir sürü ev işlerin var, gitmen gereken işin var benimle uğraşamazsın. Evet haklısın senin işlerin de zor ama neden ben kendimi ifade etmeye çalışınca kendi sorumluluklarını ortaya atıyorsun? Neden bir sorunu anlatmaya çalıştığımda kendi yanlış düşüncenden çıkıp en azından dediklerimi düşünme gereğinde bulunmuyorsun? Çok mu zordu anlamıyorum. Beni dinlemek, anlamak, hak vermek, taktir etmek, bana sevgi göstermek, ilgi göstermek çok mu zordu? Yaptığım işten memnun olmak, kusur aramamak, tebrik etmek, yanımda durmak, desteklemek, iyi davranmak zor muydu?
Neden beni anlamaya çalışmıyorsun? Kendimi ifade etmeye çalışıyorum ama kendi saçma düşünceni sonuna kadar savunuyor beni anlamak istemiyorsun. Bana kendi yanlışlarını dayatmaya çalışmandan bıktım. Sürekli kavga ediyoruz, kavga dışında diyaloğumuz yok. Peki neden? Çünkü ben her seferinde ne kadar en çok canımı yakan kişi olsan da kendimi ifade etmeye çalışsam da sen hiçbir zaman anlamıyorsun. Neden peki neden? Hiç mi sorunu kendinde aramadın? Hiç mi demedin belki de bu çocuk doğru söylüyordur, dinleyeyim, anlamaya çalışayım demdin?
Çevremdeki insanlar bana hep diyor ki ben en sonunda gittim aileme her şeyi anlattım, beni anladılar, bana destek oldular,yardımcı oldular sende dene ailene anlat, belki anlarlar, hatalarının farkında olurlar, sana yardım ederler. Diyemedim ki defalarca denedim iki kelime bile edemiyorum çünkü hemen sinirlenip bağırıp çağırıyorlar zorlayınca kavga çıkıyor diye.
Neden anne neden? Beni bir kez bile dinlemedin? BANA HEP KALPSIZ GIBI DAVRANDIN, BİR KEZ OLSUN UMURSAMADIN, SORUNUM OLABİLECEĞİNİ KABUL ETMEDİN, KRİZ GEÇİRİRKEN SENİN YÜZÜNDEN BU HALDE OLDUĞUMU SÖYLEDİĞİMDE İNANMAYIP ABLAMLA GÜNLERCE DALGA GEÇTİN, BASKICI OLDUĞUNU SÖYLEDİĞİMDE SEN DAHA BASKI GÖRMEMİŞSİN DİYİP HAFTALARCA BANA ETMEDİĞİNİ BIRAKMADIN, BANA DEFALARCA BIÇAK ÇEKİP TEHTİT EDİP BENİ ANNE KATİLİ ETME DEDİN, İSTEDİĞİNİ YAPAMAYINCA GÜNLERCE BANA AĞIR LAFLAR ETTİN, SENİ MUTLU ETMEK İÇİN YAPTIĞIM ŞEYLERİ BEĞENMEYİP UĞRAŞTIĞIM İÇİN KIZDIN, SANA YARANMAK İÇİN UĞRAŞTIĞIM HER ŞEYDE KUSUR ARADIN, BENİ ÖNEMSEMEDİN, HEP ABLAMI ÖRNEK GÖSTERDİN ONUN GİBİ OLAMADIĞIM İÇİN BANA KIZDIN, HER ZAMAN ABLAMLA GÜLDÜN EĞLENDİN, BEN İSTEDİĞİM HALDE GÖRMEZDEN GELİP ABLAM İSTEDİĞİNDE HEMEN YAPTIN ONA KUL KÖLE OLDUN HEP ONU SEVDİN DE BENİ SEVMEDİN, HEP GÖRMEZDEN GELDİN, DEDİKLERİME İNANMADIN HER CÜMLEME YALAN DEDİN, HER KONUDA BENİ SUÇLADIN HİÇ BİRİNE SESİMİ ÇIKARMADIM SANA LAYIK BİR ÇOCUK OLMAK İÇİN HER ŞEYİ DENEDİM GÖRMEDİN BİLE. SADECE AZ DA OLSA GERÇEKTEN SEVGİ GÖSTER İSTEDİM. BENİ DE SEV İSTEDİM. AMA SEN SADECE İSTEDİĞİN OLDUĞUNDA ZORLA SEVİYORMUŞ GİBİ YAPTIN OLMADIĞINDA DEMEDİĞİNİ BIRAKMADIN. Yazmadığım tonla şey var daha. Ama şurada yazanların teki bile o kadar acıtıyor ki. Ama en çok koyan şey de tüm bunlara rağmen seni sevmeye çalışmak, senden kopamamak ve senin yanlışını kendi yanlışım olarak görüp kendimden nefret etmek.
Peki ya sen baba? Değil baba demek yazmak bile o kadar zor geliyor ki. Hep iyi bir çocuk olmadığımız için kızıyorsun, peki bizi iyi biri yapmak bir ebeveyn olarak senin sorumluluğun değil mi? Yerine getirmediğin sorumluluğunun cezasını çekmek neden bu kadar sinirlendiriyor seni? Mükemmel biri değilsin yanlışlarını kabul et. Aile kavramını bile bilmiyorsun babalık yapmayı öğrenememişsin -gerçi hiç denemedin ki öğrenesin- sonra da gelmiş sana baba dememiz için bize bağırıp kızıyorsun. SEN KİM OLUYORSUN DA SANA BABA DEMEMI BEKLİYORSUN? AILESIYLE EVLENDIGI GÜNDEN BERI ILGILENMEYEN BIRINE KIM BABA DER? NE HAKLA BABA KELIMESINE LAYIKMISSIN GIBI BIZE ZORLA BABA DEDIRTIYORSUN? O KELIMEYI HAK EDECEK NE YAPTIN? KİMSE SENİN EGONU TATMİN ETMEK ZORUNDA DEĞİL. DÜNYA SENİN ETRAFINDA DÖNMÜYOR. KİMSE SENİN İSTEDİĞİN GİBİ OLMAK ZORUNDA DEĞİL, SENİN DÜŞÜNCE BİLE DENİLEMEYECEK SAÇMA DÜŞÜNCELERİNE KATILMAK, SENİN İSTEDİĞİN GİBİ GÖRÜNMEK, AYNI DİNDE OLMAK, AYNI ŞEYLERİ YAPMAK, NASIL İSTERSEN ÖYLE OLMAK ZORUNDA DEĞİL. SANA KARŞILAMASINI SEVMIYORSAN SENDE SENİ İLGİLENDİRMEYEN İNSANLARIN HAYATLARINA KARIŞAMAZSIN. KİM OLUYORSUN DA TANIMADIĞIN BİRİNİN HAYATINI ELEŞTİRİYOSUN? ÖNCE DÖN NE KADAR PİSLİK BİRİ OLDUĞUNA BAK SONRA BAŞKALARINA BAKARSIN. SENDEN O KADAR NEFRET EDİYORUM Kİ. RESMEN DÜNYADAKİ TÜM YANLIŞLAR SENDE TOPLANMIŞ GİBİ HANGİSİNİ SÖYLEYEYIM ŞAŞIRDIM RESMEN. SAÇMA DAVRANIŞLARIN YÜZÜNDEN BU HALDEYIM ŞUAN. EN ÇOK DA SENIN YÜZÜNDEN ENGEL OLMASAYDIN DERS DIŞINDAKI SEYLERI NORMAL GORSEYDIN ŞUAN MUTLU ISTEDIGINI YAPABILEN IYI BIR GELECEGI OLABILECEK BIR ÇOCUĞUN OLABILIRDI. SUREKLI HER SEYI ELIMDEN ALDIN HER ŞEYI YASAKLADIN YAPAMADIĞIM SEYLERI DÖVE DÖVE YAPTIRMAYA ÇALIŞTIN STRES ATMA OYUNCAĞI GIBI EN UFAK ŞEYE SINIRLENIP BENDEN SINIRINI ÇIKARDIN. UZERIMDE BIRAKTIĞIN FIZIKSEL YARALARIN HADDI HESABI YOK. ACISINDAN YATAMADIGIM SABAHLARA KADAR AĞLADIGIM GÜNLERDEN HABERIN BILE YOK. BIR GÜN BILE PISMAN OLUP ÖZÜR DILEMEDIN. BIR KERE SADECE BIR KERE DEDIN O DA ANNEMIN 2 SAATLIK ZORUYLAYDI BUNU BILDIGIM IÇIN SANA KÖTÜ KÖTÜ BAKINCA ÖYLE BAKTIĞIM IÇIN TEKRAR SINIRLENIP BAĞIRDIN. Fiziksel acıları hissetmiyorum şuan ama günlerce ölsen de kurtulsak demen unutulmaz bir acı oldu. Tabii şuan hatırlamıyorsun bile bende yıllardır büyük yaralar bırakan sözlerini. Aslında bu anlattıklarım sadece bir tanesi, daha bir sürü şey var ve ne kadar uzun olmuş. Bence üstümde bıraktığın etkinin ne kadar büyük olduğunu az çok tahmin edebiliyorsundur.
Zamanında ne ilgi ne sevgi verdiğiniz, umursamadığınız çocuk büyüyünce sizin saçmalıklarınıza karşı çıkınca, ilgiyi ve sevgiyi başkalarında arayınca, kötü alışkanlıklar kazanınca, başarısız olunca, psikolojisi sizin yüzümüzden alt üst olunca mı kötü oldu? Suçu o çocuğa veya çevresine atmak yerine oturup biz nerede hata yaptık diye düşündünüz mü hiç? Suçunuzu üstlenmeyecek kadar korkaksınız. Yanlış yapmaktan öyle korkuyorsunuz ki bu korkunuz yüzünden daha fazla yanlış yaptığınızın bile farkında değilsiniz.
Sonra bana gelip senin sorunun ne demeyin. Çünkü sorun sizsiniz. Hayatımı mahvettikten sonra sahte sevgi gösterinize karşılık vermediğim için bana kızamazsınız. Neden karşılık vermedigimi söyleyeyim mi? Çünkü zamanında o kadar sevgisiz kaldım ki artık sanki çok seviyormuş gibi söylediğiniz sözler ve davranışlar sinir bozucu geliyor ve rahatsız oluyorum. Sahte dememin sebebini de açıklayayım: yanınızdaki eşyaya uzanamadığınızda, sorumluluklarınızı keyfinizden yapmak istemediğinizde, rahatınızın bozulmasını istemediğinizde, kısaca yapmak zorunda olduğunuz veya yapmak istediğiniz şeyleri yapmak istemediğiniz zaman aklınıza ben geliyorum. Kafanı telefonundan kaldırıp önünde duran çaydanlığı eline almak zor değil.
"Kaldır kafanı şu telefondan az işe yara"
"Anca ye iç yat zaten uşağın var dimi, kalk topla şuraları madem bir şey yapmıyorsun iş yap sinir etme beni"
"Sabah akşam yataktasın, çıkma zaten o yataktan bir yerine bir şey olur"
"Bana bağırma, anneye babaya saygılı ol"
"Benimle düzgün konuş, karşında arkadaşın yok senin"
Üzgünüm sizden böyle gördüm.
Söylediğiniz şeylerin ya da kendi yaptıklarınızın farkında değilsiniz galiba. Bana yaptığım için kızdığınız çoğu şeyin aynısını siz de yapıyorsunuz. Diğer kızdığınız şeyler de sizin yanlış davranışlarınızın sonucu.
Size tüm bu yazdıklarımdan en çok koyacak şeyi söyleyerek bitireceğim:
Hani o hiç sevmediğiniz, ülkesini bile öğrenemediğiniz sizin değişinizle çin çonlar varya heh işte sizin yapamadığınız ebeveynlik görevini onlar üstlendi. Sizin vermediğiniz ilgi ve sevgiyi varlığımdan haberi bile olmayan o insanlar verdi bana. Benim evim siz değil onlar oldu. Ağladığımda yanımda olup bana iyi gelen de beni mutlu eden de onlardı. Günümü anlattığım, nasıl hissettiğimi, kiminle neler yaptığımı, düşüncelerimi, hayallerimi, hedeflerimi kısaca her şeyimi anlattığım kişiler de onlardı. Beni her zaman destekleyen, bana bir şeyler öğreten, koruyup kollayan, nasıl olduğumu soran, benim için endişelenen de yine onlardı. Kısaca sizin yapmanız gereken ama yapmadığınız şeyleri yapan onlardı. Ve en büyük şoku da ne biliyor musunuz? Benim bu yaşıma kadar hala nefes alabilmenin tek sebebi onlar. Bunun için onlara minnettar olmalısınız. İşte bu yüzden o telefonun içinden çıkmıyorum ve sadece telefonlayken gülmemin sebebi de onlara baktığım için.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
317 gün | Minsung
Fanfiction☆ Hayatı yolunda gitmeyen, sevgilisi de ondan ayrılınca iyice çöken Jisung, eskiden her şeyini anlattığı sevgilisine bu sefer 317 gün boyunca mektuplar yazarak anlatır. |angst|
