GÜL GÜZELİ

29. BÖLÜM

Hellooooo

Herkese yeni bölümden selam 🫡

Oy vermeyi ve satır aralarına yorum yapmayı unutmayın.

Keyifli okumalar🫶

Bölüm şarkısı • Manuş Baba & Bu Havada Gidilmez.

🌹

"Fatiih" diyerek elimi uzattım Fatih'e doğru.

Telefon ile konuşan Fatih benim seslenmem ile bakışlarını bana çevirdi. Uzattığım eli görünce yanıma yaklaştı ve uzattığım elimi tuttu. Bu şekilde ben de bir elim belimde bir elimi de Fatih'ten destek alarak ayağa kalktım.

Benim kalkmam ile Fatih ellerini belime sardı ve sadece gözlerine bakar bile anladığım o gülüşünü gösterdi.

"Tamam kardeşim, siz gidin biz de çıkacağız birazdan." diyerek telefonu kapattı ve cebine koydu.

"Arayan kimdi?" diye sordum.

"Mert'ti. Amcamlarla çıktığını söyledi. Siz ne zaman çıkacaksınız diye soruyor." dedi hala gülümserken. "Zaten bu aralar ayrı bir konuşkan. Tamam normalde de öyle ama fazlalaştı gibi."diye de devam etti düşünceli sesliyle.

"Biliyorsun Zeynep ile durumunu. Ondandır." dedim. Mert geçenlerde Fatih ve Ömer'e de anlatmıştı durumu. Ben zaten biliyodum durumu o yüzden şaşırmamıştım.

Zeynep ile her gün konuşuyorduk neredeyse. Ve bana Mert ile kat ettiği yolları anlatıyordu. Hatta geçen gün annesi ile tanıştırmıştı. Mert'e verdiği şans aslında kendisine de vermiş olduğu şanstı. Farkındayım Zeynep güven problemini Mert ile atlatıyordu hem de bu kadar kısa zamanda. Ee bu durum da beni yeterince mutlu ediyordu.

"Biliyorum da ne? Sanki çok az konuşuyordu da şimdi ikiye katlanmış o halleri." dedi isyan eder gibi.

Onun bu haline gülüp "E aşııık." dedim harfleri uzatarak.

"E biz de aşığız ama ciddi olabiliyoruz." dedi.

"Sen başkasın." dedim.

Tam o anda karnımda hissettiğim hareketlilikle heyecan ile ellerimi karnıma götürdüm. "Fatiih." dedim ellerimi karnımda dolaştırırken.

"Efendim güzelim?"

"Kızımız." dedim bakışlarımı karnımdan çekip Fatih'e kaldırarak "Tekme attı. Bak." dedim Fatih'in elini tutup karnıma koyarak.

Fatih ciddiyetle karnıma bakıp elini de karnımın üzerinde gezdirmeye başladı. Karnımda tekrar bir hareketlenme olunca Fatih gülümseyerek bana baktı. "Hissettim." dedi ardından da.

Kaç kere bu duyguyu yaşadık bilmiyorum ama her seferinde böyle mutlu oluyordu. O mutlu olunca ben de oluyordum. O yüzden Fatih'in söylediğine karşılık başımı salladım.

"Babasının prensesi. Sen burada olduğunu mu hatırlatıyorsun anneyle babaya?" diye sordu karnımı okşarken.

Şu an bebeğimiz sekiz aylık olduğu için karnım kendini belli ediyordu. Kızımız ben buradayım diyordu resmen. Bazen ağrılardan hareket edemiyordum, iki adım atsam yoruluyordum, hatta bazen nefes bile almakta zorlanıyordum ama yine de mutluydum. Bunlar güzel günlerden önce yaşanılan tatlı ağrılardı.

Tek temennim kızımı sağ salim kucağıma alıp ona en güzel şekilde annelik yapıp, Fatih ile ona en güzel aile ortamını sağlamaktı.

"Hadi. Gitmiyor muyuz?" diye sordum karnıma, çok değerli bir şeye bakar gibi bakan kocama.