Ölü bir bedene daha kaç tane ruh sığdırabilirdim?
Acı,soyadım olmuşken nasıl gülebilirdim?
Koca bir enkazdan farksız değilim.
Yerlerde,ayaklar altında sürünüyorum.
Bağırıyorum oysa neden kimse sesimi duymuyor?
•••
Başlama tarihi;24/08/2023
Abiler#1...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hani derler ya ben babamın prenses kızıyım veyahut annenim savaşçı kızıyım diye,
Ben kimin nesiyim?
Benim evim nerede?Yuvan kim?
Ağlayacak bir omuz bile bulamıyorken kime yuvam desem yalandı.Benim yuvam yok,evim yok.Benim kimsem yok.
Yalnızlığım dışında...
Toprak abimler bize gelmelerinin ardından 2 gün geçmişti.İfadesizce hiçbir şey söylemeden Ege'yi kucağımdan almış ve gitmişti.
Aynada hala kızarık olan suratıma baktım uzunca.Bir mislin daha dayak kaldıracak yüzüm kalmıştı.Tipim ne kadar kayık olsada bunu umursayacaklarını sanmıyordum.
Sızlayan gözlerimi geri test kitabına çevirdim.Soruya odaklanmakta uzun bir süre zorladım.Dün gece uyuyamamış ve bu yüzden ruh gibiydim.Soruya odaklandığım sıra Sezgin abimin sesi ilişti kulağıma.Ne zaman yanıma geldiği fark etmemiştim.
"Kenara kay."
Başımı kaldırmadan sandalyemi yana kaydırdım.Böylece abime oturacak bir yer ayırmıştım.Getirdiği tabureye oturduğu sıra bana baktığını hissediyordum.Zira yüzüm karıncalanmaya başlamıştı.
"Yanlış teknik kullanıyorsun."
Kalemi eline aldı.Bana soruyu nasıl çözmem gerektiğini gösterdi.Fakat ben ne söylediklerini anlıyor,ne de kendimi derse verebiliyordum.En sevdiğim ders olan Matematik bile ilgilimi çekmiyordu.Öylece kitaba bakıyordum.
"Melek,"
Yüreğimde bir ağırlık vardı sanki.Böyle bağırsam geçecek misali...Nefes almamı engelliyor,canımı yakıyordu.
"Melek!Dinliyor musun sen beni?"
Gözlerimi yüzüne çevirdim.
"Hayır,"
"Senden nefret ediyorum.Derslerden nefret ediyorum!Her şeyden baştada da sizden nefret ediyorum!Hayatımı bitirdiniz!Beni bitirdiniz!"Demek çok istedim fakat yalnızca başımı sallamakla yetindim.
"Dinliyorum."
Dinlemiyorum.Ben hala bana vurduğunuz anlardayım.Korkuyorum,yıkılmaktan korkuyorum.Artık gülümsemek bile istemiyor oluşum beni korkutuyor.Kendimi kaybediyorum ve siz sadece izliyorsunuz. Susuz kalsam su vermeyecek kadar aciz adamlarsınız.
"Çöz o halde."
Kalemi benim elime verdi.Ezberimde olan işlemi yapıp sonucu yuvarlak içine aldım.Yapamayacağımı sanmıştı bunu biliyorum.Bana kızmak için zaman kolluyorlardı.
