Ölü bir bedene daha kaç tane ruh sığdırabilirdim?
Acı,soyadım olmuşken nasıl gülebilirdim?
Koca bir enkazdan farksız değilim.
Yerlerde,ayaklar altında sürünüyorum.
Bağırıyorum oysa neden kimse sesimi duymuyor?
•••
Başlama tarihi;24/08/2023
Abiler#1...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bizi güçlü yapan şeyler acılarımızdı.Acı içinde kıvrandığım her geceyi yeniden hatırlamak gülmeme neden oluyordu.Alaydan değil,nasıl bu yükün altından kalktığıma inanmadığımdandı.
Bir yaprak kadar güçsüzüm bakmayın siz dik durduğuma.Üflesiniz uçar giderim.İllaki bir yer bulurum kendime sığınacak.Çünkü hayat bana bunu öğretti.
Asla yapmam dediğim ne varsa yaptım.Olmaz dediğim ne varsa oldu.Başıma yıkılmaz dediğim ev şimdi harabeden farksız.Bu beni üzmüyor,beni üzen enkazın altında kalan çocukluğum.
Hala bir tarafım buruk ve kırgın hayata karşı.Bilmiyorum,unutamıyorum geçmişi.Düşünmek insanı öldürür derler beni geçmişim öldürüyordu.
Bedenim sanki o günlerdeki gibi izlerle doluydu.10'dan sonra saymağı bıraktığım kemer sesleri,sigara izmaritleri,kırılan kemiklerim,paramparça olan yüreğim...Bunları unutup yeni bir sayfa nasıl açacaktım?
"Dün...Sırtındaki izleri gördüm."
Sırtını bana dönmüş olan Efkan abi sözlerim üzerine duraksadı.Elindeki kaşığı tezgaha bırakırken yan gözle bana baktı.Nerden geldiğini bilmediğim bir cesaret ile yeniden konuştum.
"Nasıl oldu?"
"Makarna haricinde başka bir şey istemediğine emin misin?"dedi o benim düşündüğümün aksine.
Kaşlarımı çattım.Günlerdir merak ettiğim bir diğer şey sırtındaki izlerdi.Ama o sorduğum soruya cevap vermek ne kelime umursamamıştı bile.
"Hayır a-ama bunun konumuzda ne alakası var?"
O da benim gibi kaşlarını çatarken bedenini bana çevirdi.Ben masada otururken o ayakta dikiliyordu.
"Bir şartla cevaplarım sorunu."
Ne dercesine kaşlarımı kaldırdım.Bana doğru bir adım attı,refleks ile geri çekildim.Koruma iç güdüsü ile elimi kaldıracaksan kendimi son anda frenleye bilmiştim.Çünkü karşımdaki Fuat değil,Efkan abimdi.
"Çocukların hayal dünyası çok genişmiş,"dedim konudan bağımsız.
Gözlerimi önümdeki su bardağına dikmiş,öylece bakıyordum.Eskiden olsa bunları söylemek acı verirken şimdi tepki bile veremiyordum.Sanırım alıştım,itilip kakılmaya,yerlerde tekmelenmelere,sırtımdan hançer yemeye alışmıştım.
