Kanatsız Melek

-11-

-Bazen yok olmak hiç olmaktan iyidir Olric!
-Yok mu olalım efendimiz?
-Var mıyız ki Olric?

-Oğuz Atay

🍃

Mutlu olmak için okuduğum kitaplar bugün rafta yerlerini aldı.Artık mutlu olmaya dair bir çabam yok.Kimi kandırıyorsam hiçte olmamıştı zaten.Gülümsemekte istemiyordum eskisi kadar.Önceden sahte gülüşlerden nefret ederken şimdi kaçmak için her an sahte bir gülüş yer ediniyordu dudaklarımda.

Yıllarca,ucunda ölüm bile olsa adım atacağım yolun çıkmaz sokaktan ibaret oluşu üzüyordu beni.Bilseydim eğer atar mıydım o adımı?

Ne kadar kolay değil mi?

Bir heves ötekinkinin 15 yılına mal olurken bu rakam kulağa ne kadar az geliyor değil mi?

Oysa benim için asırlar gibi sürmüştü bu 15 sene.Hangisine üzülmem gerektiğini bile bilmezken içimdeki küçük Melek yıllar sonra varlığını göstermişti.Kolu kanadı kırılmış artık o da kanatsız bir melek olmuştu.

Bahsettiği bu özgürlük öyle kırlarda koşmak veyahut sesli bir kahkaha ile elde edilemezdi.

Melek ölmek istiyordu.

Belki toprak incitmezdi onu diğer herkes gibi?

Ağlamak bile zor gelirken duvarları izlemek kolaydı.Artık biliyordum,uyuyunca bile geçmezdi bazı yaralar...Ne kadar ilk günki gibi kalmasada, izleri öldükten sonra bile bedenimizde varlığını korurdu.

Çok bir şey istemedim hayattan.Bir tutam sevgiyi çok gördü bana.

Hayatım boyunca birçok şey görmüş ve yaşamıştım.Sevgisizliği iliklerime kadar hissetmiş,yok sayılmaya alışmıştım.Herkesin çocuk olduğu dönemlerde ben sadece onları uzaktan izlemiştim.

Çünkü abimler kızar ve benden daha çok nefret ederlerdi.

Hiç oyuncağım olmadı benim.Lunaparka gitmedim,dönme dolaba hiç binmedim.Doyasıya koşamadım.Çocukların çizgi film izleme saatlerinde ben hep ders çalıştım.Ama bunların sonucunda ne oldu?

Hiçbir şey...

Durmadan çabalasam bile bir karınca kadar değerli olamadım ne abim dediğim insanların gözünde ne de diğer insanların gözünde...Beni üzdüklerinde bile gizliden gizliye affettim onları kendi içimde.Kendimi avutarak bahaneler ürettim.Her bana kızdıklarında beni düşünükleri için yaptıklarını var saydım.Çünkü bünyem aksini düşünücek kadar sağlam,yüreğim o kadar güçlü değildi.

Bu yüzden hep ezik sayılan oldum.Kimseye duyuramadım sesimi,benim ağlayarak uyumaya çalıştığım gecelerde yürekleri dahi sızlamadı.

Gerçi onlarda kalp denilen şey var mıydı?

Ben hiç rastlamamıştım.Dışarıdaki insanalara gösterdikleri nezaketi ve sevgiyi benden esirgemişlerdi.

Çünkü ben onların hiçbir şeyi değildim,olmamıştım da.

Merak etmeyin,beni üzen bu da değildi.Ben zaten bunları ne kadar kendime yediremesem de biliyordum.Beni üzen senelerdir bir oyunun içinde olmamdı.Yediğim dayakların,hakaretlerin sonucunun böyle boktan bir şey olacağını bilseydim ilk gün sıkardım kafama.