Ölü bir bedene daha kaç tane ruh sığdırabilirdim?
Acı,soyadım olmuşken nasıl gülebilirdim?
Koca bir enkazdan farksız değilim.
Yerlerde,ayaklar altında sürünüyorum.
Bağırıyorum oysa neden kimse sesimi duymuyor?
•••
Başlama tarihi;24/08/2023
Abiler#1...
Belki bir çocuktan farkım yoktu.Fakat ben hiç çocuk olmamıştım.Nasıl olunur onu bile bilmezken söylenen yalanlara kanamazdım.Bunlar sadece bir oyundu,öyle olmalıydı.Çünkü bu beden bir acıyı daha kaldıramazdı.
"Neden inanayım sana?"
Sesimin ayarını azaltmış,sakin bir ses tonuyla konuşmuştum.Lakin bu içimde bir volkanın hazır bir şekilde beklediğini değiştirmezdi.
"Zorundasın!"
Güldüm.Samimiyetten uzak alaylı bir gülüştü bu.Zorundaymışım,hiçbir şeye zorunda değildim ben!
"Zorundaymışım..."
Sürekli bir şeylere zorunda kalıyor olmak istemiyorum ben.Yorulmuştum,neden kimse görmüyordu bunu?Sol tarafımda paramparça olan kalbim açıklamıyor muydu her şeyi?Niye herkes daha çok üstüme gelme hevesindeydi?
Bu kadar mı siliktim hayat için?
"Var mı başka emirlerin?Söyle,çekinme."
"Melek,"dedi bir bariton sesiyle.
"Ne kadar karşı çıkarsan çık bu kardeşim olmanı değiştirmeyecek."
Ağlanacak halime bir kez daha güldüm.Hala karşıma geçmiş abinim diyordu.Söylediklerinin gerçek olma ihtimali kalbimi sızlatılırken inanamazdım ona.
"Madem abimsiniz...Neden senelerdir yoktunuz peki?Bu mu sizin abilik anlayışınız?"
Bunu derken gözlerim istemsiz bir şekilde diğerlerinin üzerinde gezinmişti.Sinan Çakır,evin ortanca çocuğu,abisiyle arasında 1 yaş var.En küçük kardeş Boran Çakır,32 yaşında,bekar.Dosyalarda yazanlar bunlardı onun haricinde aileleri ile ilgili hiçbir şey yazmıyordu.Onlarda yetim miydi benim gibi?
