MAHKUMİYET

BÖLÜM 19: DURUŞMA

Belki kısa bir bölüm olabilir, çünkü özel bölümler gelecek.

⚖️

"Gölge infazı verdi, Kenan'ı öldürebilirsiniz"

Herkes dikkatle Yusuf'a bakıyordu.

"Akşama kadar yaşamaya çalış, Kenan"

Savaş Kenan'ı öldürtmüştü. Ve bunu bilerek Yusuf'a söyletmişti. Hepimizin yanında, özellikle ablası nasıl birisi olduğunu bilmesi için.

İnci'ye baktığım sıra, kardeşinin ne zaman bu hale geldiğini düşünür gibiydi. Öbürleri ise gayet normal karşılamıştı.

"Savaş hapise gireceğini bilmiyor, bunu ona söylemeyin" dedikten sonra yerimdsn kalktım. Savaş'ın odasına doğru ilerledim. Kapıyı açtığımda banyodan yeni çıkmış, altında havlu vardı. Kasları yine ilgi çekiciydi.

"Sen giyin gelirim" dedim kısık bir sesle, göz kırptı. Odadan çıktım, 5 dakikanın sonunda kapıyı açtı "Gel" dedi. Odaya girdim gözlerini benden çekmiyordu

"Kenan ölmüş" dedim.

"Allah rahmet eylesin, çok severdim kendisini" dedi alayla, ben ise göz devirdim

"Bilerek yaptın değil mi? herkesin içinde Yusuf'a söylettin. Sırf kim olduklarını bilsinler diye" dedim sorgulayarak, Savaş gözlerimin içine baktı.

"İyi tanımışsın beni" dedi yarım ağız "Yarın saat kaçta duruşmaya gideceğiz?"

Bilmiyordu ki, hapise girmeyecek.

"Sabah 12" dedim, düz bir sesle.

"Tamam, aşağı iniyorum ben" diyerek yanımdan ayrıldı, bugün neden soğuk davranıyordu bu adam?

Ben de arkasından aşağı indim, Herkes olduğu gibi duruyordu. Ve sohbet ediyorlardı, Savaş aşağı indiği sıra herkes sustu. Savaş ve ben kanepeye oturduk. İnci'nin gözleri büyük ihtimalle ağlamaktan kızarmıştı.

"Yarın ben içeri girdikten sonra, kendinize sahip çıkarsınız" dedi Savaş, sesi kalınlaşmıştı. "Sana güveniyorum Çağatay" dedi. Neden Yavuz demedi bilmiyorum ama Yavuz'un bakışlarından alındığını anlamıştım.

"Ben de korurum ailemi" dedi Yavuz kısık bir sesle.

"Kızını ve karını korusan yeter" dedi Savaş, içindeki nefret hala tükenmemişti. 20 senedir.

"İnci, Leyla filan da benim ailem. Sen de" dedi Yavuz, Savaş hisretik bir kahkaha attı.

"Beni katma Yavuz" dedi Savaş.

"Sen benim kardeşimsin"

"Keşke sevgili baban beni evden atarken de bu sözleri kursaydın, 20 sene geçtikten sonra bir anlamı kalmıyor" dedi Savaş. Leyla ve Çağatay korkuyla ikisine bakıyordu, her an kavga çıkacak gibiydi

"Biz bir aileyiz" dedi Yavuz direterek.

Çağatay yanımda olduğu için kulağıma eğildi "Bu da tutturdu aileyiz, Çukur İdris Koçovalı gibi" dedi. Dudaklarımı birbirine bastırdım.

"Benim ailem yok Yavuz, bak ben size baktığımda bir aile görebiliyorum. Sen, İnci, Leyla, Barış. Ama o tabloda ben yokum, ve hiç bir zaman da olmadım. Benim ailem 3 kişi bak. Leyla, İnci ve Alev. Bunu anlamakta güçlük çekiyorsun, çekme." dedi Savaş ciddi bir sesle, tane tane konuşuyor ve nefesi insanı dahi korkutuyordu.

İnci ise, Savaş'a gülümseyerek bakıyordu.

"Kızım sana amca diyor, Yunus sana Dayı diyor. Ben seni seviyorum Savaş, ne olursa olsun. Önceki hatalarım...Seni koruyamadım doğru"