Küçüklükten beri hayali olan öğretmenlik şuan onun mesleği idi. İlk görev yeri olan Hakkari'de 2 sene normal bir yaşam süren Nare, teröristler tarafından kaçırılarak günlerce esir kalmıştı.
Bütün umutları tükenmişken yetişen Gölge Timi, onun bu zam...
Dokunulmasa da, görülmese de; Kalpte yer verilir bazısına, Nedensiz.
-Cemal Süreya
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Başladığınız saati alalımm.
Elimde duran telefonum, saat 06:04. Neye bulaştığımı bilmem lazımdı, o bir askerdi. Her zaman beklerdin, her zaman dönecek mi diye endişe ederdin. Buna razı olmak zordu, beklemek geride kalan olmak her zaman zordu.
"Dikkat et, eğer yanına bir kelebek gelirse sana bunu kalbim gönderdi. Gelmezse kırmızı ipini at çöpe."
Mesajımı gönderdiğimde gözlerim dolmaya başlıyordu. "Hayır Nare, bir erkek için ağlarsan bunun sonu nereye gider çok iyi biliyorsun." dedim kendimi sıkarken. Ona kelebek göndermiştim, sevgimi kelebeğim simgelesin eğer bu aşk gerçek olursa o kısacık ömründe benim aşkım için dağları aşıp ona gitsin istedim. Okula gitmek için hazırlanabilirdim belki kafam dağılırdı. Ayağa kalkıp banyoya girmek için kıyafet hazırlarken elimdeki kırmızı ip gözüme takılıyordu.
İçimi korku kaplıyordu, nedensiz nefesim daralıyordu. Diğer göreve gittiğinde neden böyle olmamıştı? Derin nefesler alıp vermeye çalıştım ve kıyafetlerimi hazırlayıp duşa girdim. Sıcak su altında vücudum gevşerken beynim hala yorgundu.
"Kendine gel Nare." diye fısıldadım, daha fazla banyoda durursam hasta olacaktım. Banyodan çıkıp kıyafetlerimi giydikten sonra telefonumu elime aldım. Ne bir arama nede bir mesaj vardı, yoktu hiçbir cevap yoktu. Mesajımı görmüştü ama cevap yazmamıştı. İlk defa bana görüldü attı diye sinirlenememiştim bile.
Olumlu düşünelim diyerek saçlarımı kurutup ablamı aradım. Büyük ihtimalle bu saatte aradığım için bana sövecekti. Telefon çaldı, çaldı ve en sonunda bir ses "Ne var gerizekalı bu saatte aranır mı?" diye bağırdı.
Ablamın bu atarlı tavrı beni biraz olsun gerçek dünyaya geriye getirmişti. "Özledim hayatım." dediğimde diğer taraftan bir yatak gıcırtısı geldi. Anlaşılan ablam ilk kez böyle bir söz alıyordu. "Ay bende seni özledim hayatım, nasılsın bebeğim?"
Ablama yüz verirsen astar isterdi işte. "İyiyim sen nasılsın abla?"
"Abla mı? O ne yeniyor mu?" dediğinde kahkaha attım. Ailem her zaman yaralarımı sarardı, bunu kilometrelerce öteden bile becerebiliyorlardı. "Abla, sana birşey soracağım beni dinle." dediğimde "Dinliyorum sor." dedi.
"Birisi için endişelenmek kötü birşey mi?" diye sordum, sorarken bile kendimle çelişiyordum.
"Hayır, o kişiyi ne kadar düşündüğünü ve önemsediğini gösterir. Hayırdır aşık mı oldun?"
"Hayır tabikide." dediğimde ablam derin bir nefes verdi. "İyi bok yiyorsun sanki, ben herkesten kaçtımda ne oldu? Kaçma kızım, korkuyorsan o korkunun üstüne git ki yok olsun. Sen korkar kaçarsan o kazanır, biraz cesur ol sen kazan."
