LOBELYA

12. BÖLÜM

"Ne oluyor bu odada?"

Gelen bağırış sesi ile aniden gözlerimi açtım. Teyzem yatağın ucunda durmuş bana bakıyordu.

Pardon bize.

İçeri saçı başı dağılmış, pijamaları garip şekle girmiş bir Defne girdi. "Anne Allah aşkına sabah sabah neden bağırıyorsun? İnsanlar uyuyor uyuyor. Bırak işte uyusunlar."

Anıl da sesleri duymuş olacak ki yavaşça kalktı. "Sen nereden biliyorsun Anıl'ın burada olduğunu?" diye sordu teyzem.

"Tokamı bulamamıştım. Sonra buraya geldim, bunları gördüm. Toka da meğer bileğimdeymiş." diyerek kendi kendine gülmeye başladı.

Teyzem sabır çekerek bize döndü. "Ben gece gelince, uzun süre de birbirimizi görmeyince..." Teyzem bir anda konuşup Anıl'ın sözünü kesti.

"Evin çok mu uzak oğlum? İki yan ev. Ayrıca sen nereden geldin? Kapı sesi duymadım ben." Anıl'ın başı pencereye dönünce teyzem yavaşça pencereye döndü.

"Yok artık! Yani bravo size. Sabah sabah ne yaşattınız bana."

Defne kapıya yaslanmış ayakta uyuklayan sesi ile "Anne alt tarafı birlikte uyumuşlar ya! Sanki Deniz eve erkek attı. Alt tarafı odasına Anıl'ı atmış." dedi.

"Alt tarafı mı?" diye mırıldandı Anıl.

"Ona mı takıldın oğlum? O ne biçim laf, atmak felan? Neyse çabuk olun, sizi 10 dakika içinde kahvaltı masasında göreceğim. Seni de." diyerek Anıl'ı işaret etti.

Teyzem odadan çıkınca Defne bize yarım gülüş attı. Ardından o da odadan çıktı. Herkes odadan çıkınca kumandayı alıp klimayı kapattım.

"İyi uyudun mu? Biraz deli yatarım ben. Umarım rahatsız etmemişimdir." dedim yataktan kalkarken.

"Yatağının yarısını çalan benim asıl. Gayet iyi uyudum gerçekten." O da benimle birlikte kalktı. Pencereleri açmak için ona arkamı döndüm. Geriye döndüğümde yatağı topladığını gördüm.

"Ben hallederdim."

"Olsun. Sonuçta birlikte yattık. Bende bir işin ucundan tutmalıyım." Daha sonra yanına gidip yatağı toplamasına yardım ettim.

(Denizin odasını bu şekilde düşünebilirsiniz. Tabii penceredeki orman manzarasını saymayın. Bu çocuk nasıl gelecek yoksa.)