Sabah gözlerimi açtığımda büyük bir baş ağrısı karşıladı beni,dün gece geç saate kadar kıvranıp uyuyamamanın acısını çıkarıyordu vücudum benden.
Dün gece gozüme geç saatlere kadar uyku girmemişti çünkü bugün 11 Eylül kız kardeşim Aslı'nın doğum günü ve o günü hatırlamak istemediğim ve unutamadığım,kalbime her hatırladığımda sancısı ve burukluğu giren sözlerin yaşandığı gün.
Bugün hava kasvetliydi sonbahara giriş yapmıştık Malatya da havalar zemheriyi erken getirmişti,çıplak ayaklarımla fayansta yürüdüğüm her an hissettiğim soğukluk vücuduma aci veriyordu aslında acı veren sadece soğukluk değildi.
Bugün mideme doğru dürüst bir şeyler girmeyecegini biliyordum o yüzden makinede sıcak su kaynatmaya karar verdim,kendime zihnimin uyuşukluğunu dağıtabilecek sert bir kahve yapmalıydım acilen.
Saat nerdeyse öğlen olmuştu biricik kiz kardeşim Aslı doğmuştu bugün ne kadar o aileyle bağımı kessem de Aslı benim için görünmez bir bağdı,herseyden vazgeçebilirdim ama Aslı'dan vazgeçemem.
Kahve olduğuna dair makine öttüğünde kafamdaki düşüncelere son verip kahveyi kupaya boşalttım.
Telefonumu çıkarıp Aslı'yı aradım telefon nerdeyse kapanmak üzereyken telefonu karşı taraf açtı,
"Kızım" o an beynim idrak etmeyi bırakmıştı elim ayağım sanki boşalmıştı bu ses 7 yıldır hasretini çektiğim ve hayatımdan 11 Eylül gününde çıkardığım anneme aitti elimdeki kahveyi daha fazla taşıyamayacağımı hissettim,ellerim titremeyi kesmiyordu, gözlerimin dolduğunu hissediyordum, bu histen nefret ediyorum dik durmam lazım bunu kendime yapmamam lazım,onlar seni bıraktı onlar seni unuttu Beyza kendine gel,
"Aslı lavaboda o yüzden ben açtım."dedi karşımdaki ses cevap verecek ne mecalim ne de isteğim vardı derin bir nefes alıp telefonu yüzüne kapattım.
Bir damla gözyaşı aktı sol gözümden hemen sildim çünkü ağlamayacaktım 7 yıldır umurlarında bile olmadığım,bana değer vermeyen bir insan için ağlamayacaktım ben Beyza Kurt nasıl bu zamana tek başıma geldiysem hayatıma onlarsız dimdik devam edecektim.O güne lanet ediyorum sanki hayatım boyunca yaşayacağım mutluluk o gün elimden alınmıştı ben o gün ailesiz kaldım kimsesiz kaldım yetim ve öksüz kaldım.
Kalbimdeki sancı artıyordu 18 yaşında anne ve babam varken annesiz ve babasız kalmak zorunda kalmıştım.
Bana bunu reva görmüşlerdi şimdi karşıma geçip yarın ölüyorum deseler benim icin yine hiç bir şey ifade etmezdi.
Ama kalbim çok acı çekiyor kalbime neden söz geçiremiyorum içimdeki o küçük kız çocuğu onları her zaman affetmeye hazırdı oysaki neden,neden 7 yıl boyunca bir kere bile kendilerini affettirmeye çalışmadilar neden beni sevmediler,aslında akan gözyaşı 25 yaşındaki Beyza'nın değil 18 yaşında kimsesiz kalan Beyza'nın akıttığı gözyaşı.
Kalbimdeki bu hisse defalarca lanet de etsem kalbimde yerleri vardi işte onları asla affetmeyecek olsamda annemin özenerek taradığı o çok sevdiği saçlarımı sadece bir kez daha taramasını babamın bir kez daha "kızım" demesini o kadar cok isterdim ki...
Sanki babam bir kez "kızım" dese annem bir kez saçlarımdan öpse tüm kırıklıklar geçecek,kalbim yine onlar için atacaktı ama yapmadılar 7 yıl boyunca ne babam kızım dedi ne de annem saçlarımı öptü o gece ben onları onlarda beni kalplerinden çıkardılar.
Aslı beni bazen aradığında yanında onların varlığını hissediyordum sanki onlar kendileri aramıyor da Asli'ya arattırıyorlardı.
Ya bir kez aramayı deneseler ben o telefonu açmaz mıydım açardım ama ne onlar beni arardı ne de ben o geçmişe dönerdim aramızdaki tüm bağlar kopmuştu bunu onlarda biliyordu hayatımda yerleri olmadığını ve olmayacağını biliyorlardı.
Aslıyı aramayacaktım bir daha annesi aradığımı söylerdi zaten en iyisi Aslı'nın geri aramasını beklemekti.
Karargaha teslim olmama daha 2 gün vardı,birliğe teslim olup işe başlayacaktım ben bilerek bir hafta erken gelmiştim burası yeni görev yerimdi doğu görevimdi bir nevi,asker aileleri icin yapılan lojmandan yer tutmuştum kendime 2+1 bana yetecek büyüklükteydi,eşyalı istemiştim bilerek çünkü ev kurmaya ne hevesim ne de maaşım yeterdi eşya,kıyafet gibi şeylere para harcamayı çok sevmezdim hep o yüzden de paramı başka şeyler için biriktirirdim,geldiğimden beri taşınma işleriyle uğraşıyordum buraya gelmeden önce İzmir'den kamyon yardımıyla eşyalarımı getirttirmiştim bu süreçte Asena bana çok yardımcı olmuştu, yerleştir derken daha merkeze gidip gezmeye bile fırsat bulamamıştım.
