Sen Sar Bütün Yaralarımı

BÖLÜM 10

Bölüm 10 ~ Gurur

Oturduğu tekerlekli sandalyede, on ikinci kattan dışarıda oturan insanları izliyordu adam. Gözüne bir çift takılmıştı, bankta oturuyorlardı. Yüzlerini değil sadece arkalarını görebiliyordu. Kadının sarı uzun saçları, rüzgarda uçuşup adamın omuzlarına saçılıyordu. Adam, kadının başına öpücük kondurup sarılıyordu ona. Sanki hayatın bir oyunuymuş gibi hissetti adam. Baktığı her yer de geride bıraktığı kadını görüyordu sanki. Sadece camdan dışarıyı izlemek istediğinde bile ona benzeyen birisi çarpıyordu gözüne. İmkansız olmasına rağmen bazen o bile zannediyordu gördüğü insanları. Halbuki kendisi hakkında en ufak bilgiyi bile sakındığı kadını, bu denli özlemesi haksızlıktı. Sevdiği kadına yaptığı kocaman bir haksızlıktı.

Kimi zaman nefret ediyordu kendinden. Hayır kimi zaman değil, her zaman nefret ediyordu. Sevdiği kadının arkasından haykırışı, yalvarışı çıkmıyordu aklından. Rüyaları bile onunla kaplıydı. Elini cebine atıp neredeyse her saat baktığı resmi çıkardı. Sevdiği kadının saçlarını tararken çektiği bir fotoğraftı. Sarı saçları omuzlarına dökülürken gülümsemişti kameraya. Bu gülüşü öyle özlemişti ki adam, gözünden akan damlaya engel olamamıştı. Çalan kapıyı da duymamıştı fotoğrafa dalmışken. Arkadaşı, ondan ses gelmeyince içeri girerken yine aynı pozisyonda bulmuştu arkadaşını. Cam kenarında elinde bir fotoğrafla.

''Öyle bakınca diniyor mu özlem?''

Yalnız olduğu odada bir an da başka bir ses duymasıyla irkildi adam. Ama adamın sesinden çok söyledikleri bozmuştu dengesini. Gizlemeye çalıştığı hüznü belli oluyordu demek ki.

''Neden kapıyı çalmıyorsun?'' diyebildi kendini saklamak adına.

Arkadaşının adımları ona doğru ilerledi. Kendisi gibi pencere kenarında durdu. "Ben kapıyı çaldım da.'' dedi imayla gözlerini üzerine çevirerek. ''Sen duymadın kardeşim.''

Adam bakışlarını kaçırıp elindeki resme odaklandı. Bir şey söyleyemedi, ne diyeceğini bilemiyordu.

''Sen burada böyleysen o ne haldedir?''

Arkadaşının söylediği üzerine bedeni sinirle kasıldı. ''Yaramı deşmeye mi çalışıyorsun?'' diye sordu dişlerini istemeden de olsa sıkarak.

Kafasını iki yana salladı adam. ''Sadece merak.'' dedi umursamazca omuz silkerek.

Arkadaşının niyetini biliyordu. Diğer herkes gibi Aylin'e koşmasını istiyordu. Ama kimse anlamıyordu ona göre kendisini. İyileşmekten yana umudu olmayan bir adamdı ve sevdiği kadının hayatını zorlaştırmaktan başka hiçbir işe yaramayacağını düşünüyordu. Ona göre ne ailesi ne arkadaşları ne de psikoloğu anlıyordu onu. Herkesin derdi akıl vermekti sadece.

''Aylin yine seni sormuş, kardeşin söyledi.''

Gözlerini sıkıca yumdu adam. Tekerlekli sandalyesine tutundu sıkıca. Pes etmeyen bir kadın vardı karşısında. Her ne kadar bu durum onu içten içe mutlu etse de olmuyordu. Hala bacaklarını hissetmezken Aylin'in bu denli ısrarcı olması onu çıkmaza sürüklüyordu. Acı çekmesin, mutlu olsun istiyordu. Ama bilmiyordu ki bu yaptığı şey ikisini de koca bir boşluğa sürüklemekten başka hiçbir şeye yaramıyordu.