Keyifli okumalar dilerim ;>
____
7.Takım elbise meselesi.
Şişeyi tekrar çevirdiler. Korel Merale soracaktı.
"Hayatında yaşadığın en kötü an?" Aklına her ne geldiyse bu onu mahvediyordu, gözleri göstermek istemediği duyguları ele veriyordu. "Ailemin evinden kaçma kararı aldığım gün." Korelin kaşları çatıldı. "Nasıl, en mutlu günün olması gerekirdi?"
Acılı bir gülümsemeyle bana baktı, güç alıyormuş gibiydi. "Korel Merlin üzerine gitme. Anlatmak istemiyor ola bilir." Meral hızla başını salladı."Hayır. Artık gizlimiz saklımız olmamalı. Anlatacağım." Emindim, bunu söylerken bile bizim sırlarımız olduğundan şüphe duyuyordu.
"12 yaşlarındaydım. Daha küçüktüm ama olgun biriydim. Okulda sevdiğim biri vardı." Yutkundu. "En yakın arkadaşımın sevgilisiydi..." İhanet mi etmişti yani? Mirelin kaşları çatılmıştı.
Devam etti. "Eski arkadaşım ondan ayrılınca dayanamadım. Ben de istemezdim sevmeyi, ihanet etmeyi ama olmadı." Gözleri dolmuştu. Bur soru daha vardı, bu hikayeyle evinden kaçmasının ne alakası vardı? "Açıldım, o da deneyelim dedi. Bir süre sonra arkadaşım bunu öğrenmişti, aşırı ve ani sinirle gidip aileme anlatmış." Mirel Meralden gözlerini ayırmıyor, pür dikkat izliyordu. Şefkatli bakışları beni bile yakmışken Meral görse eminim titreyen sesi en güçlü halini alırdı.
"Aile de aile olsa. Sadece velayetinin üzerlerine olduğu katiller." Duyguların katilleri. Güçlü durmaya mecbur bırakan tek katil, aile. "Öğrendikleri gibi annemden dayak yemiştim. Bununla biter sandım. Bitmedi." Bir an ağlamaya ihtiyacı olduğunu hissettim. Yanına yaklaştım, onun da yaralarını ben saracaktım.
Elimi omzuna yerleştirdim ve gözlerine ola bildiğince emin bir şekilde baktım. Onu yargılamadığımı, hatta koruduğumu görmek mutlu hissettirmişti. Görüyordum.
"Babam ise daha farklı bir şey yaptı, abim yaşın da adamla evlendirmeye kalktı." Ağlamaya başladı. Görüyordum, acılarını, yanlızlığını. Bir eve ihtiyaç duyduğunu görüyordum, ama bu ev eskiden ailesiyle yaşadığı hapishane değil, sıcak bir ev olmalıydı.
"Sevgilim olan kişi de kurtarmaya bile kalkmadan çekip gitti. Ben de o gece hayatımı değiştiren kararı aldım. Evden kaçtım ve kurtuldum." Bakışlarım tekrar Mireli buldu, koruma içgüdüsüyle bakıyordu. Alaza döndüm, kardeşine nasıl bakıyordu bilmiyorum ama Merale bir abi gibi bakıyordu. Korele baktığımdaysa o resmen merfet doluydu, bu nefret Merale değildi biliyordum. Onun ailesineydi.
Fark etmiştim, bu kısa sürede bir birimizin acılarını görmek bile bizi birleştirmişti. Belki tam olarak bilmiyorduk, ama bildiklerimiz bile bizi bağlamıştı.
Hiç beklemediğim bir an da üçü birlikte üstümüze atlayarak sarıldılar.
Meral dahil olmakla hepimiz gülmeye başladık.
Ve bir an da gıdıklamaya başladılar. "Ulan yeter bu kadar drama!" Alazın güldürmek için yaptıkları benim onun gerçekten güçlü biri olduğuna inandırıyordu. En zor anımız da bizi gülümsetip kafamızı rahatlatıyordu, ekibin duygularıydı.
Korel ise ekibin intikamıydı, her birimizin acısın intikamını almak istiyordu.
Mirel ekibin sezsizliğiydi. Sadece dinler anlar ve harekete geçerdi.
Meral ekibin acılarıydı. Ne yaşarsa yaşasın ne kadar acı çekerse çeksin kabuk etmeliydim ki dayanmıştı ve o acılara göğüs germişti.
Ben ise ekibin düşünceleriydim. Kendimi bu rölde görüyordum, düşünüyordum ve ona göre hareket ediyordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kaybolmuşlar.
ActionYaralı ve acıyla dolu geçmişten sıyrılamamış beş kişi bir ekip olmaya zorlanırsa ne olur? Onlar beş kişi ve beş duyguydular, bir bedeni değil bir beyni uluşturan beş kişi acı dolu bir bardakta mutluluk arama çabasıyla bir birlerinin yaralarını nasıl...
