White Lotus [ BL Nonfiction ]

- 03 -

තත්පරෙන් තත්පරේ වෙලාව ගතවෙලා මට කොළඹට යන්න වෙලාව ලං වුණා. ඉතින් මේ වෙද්දි මම ඉන්නෙ නුවර වැව ඉස්සරහා.

වැව රවුමෙ රොබරෝසියා ගස් යට ගල් බංකු කියන්නෙනම් පොළවට වැටෙන පළවෙනි හිරු කිරණ එක්කම තමන්ගෙ වැඩ පටන් ගන්න වෙන කට්ටියක්. දේශීය විදේශීය සංචාරකයො වගේම නුවර මිනිස්සුන්ගෙන්ම ඕන වෙලාවක ඔය බංකු පිරෙනවා.

උදේ නමයෙ කනිසමට කිට්ටු කරලා තිබ්බ මේ වෙලවෙත් මේ බංකු පිරිලා. කිහිපදෙනෙක්ගෙන් වගේම සමහර තැන්වල එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක්ගෙනුත් බංකු වැහිලා තියෙද්දි ඔය මිනිස්සු අතර මේ වෙනකොට මොන වගේ සංවාද වෙනවා ඇතිද කියල මට හිතුනා. සමහරු තමන්ගෙ පවුලෙ අය එක්ක හිනාවෙවී කතා කර කර ඉන්නවා පෙනෙද්දි තවත් බංකු කීපයකම රොබරෝසියාවනුත් ලැජ්ජාවෙන් රතු කරවන හිරිමල් වයසෙ ආදරවන්තයින් කීපදෙනෙකුත් හිටියා.

ඒ අතරෙ එක බංකුවක තවත් දෙන්නෙක් හිටියා. හරියටම කියනවනම් කලින් පෙම්වතුන් කියලා කියන්න පුලුවන් උනත් මේ වෙද්දි ඉන්නෙත් ඒ පෙම්වතුන්මද අහන්න වෙන විදිහෙ යුවලක්. ඒ දෙන්නා දකිද්දි මට හිතුනෙ එහෙම. මම හිතන්නෙ ඒ දෙන්නගෙ කතාව අහසටත් බර දැනෙන කතාවක්.

මේ සෙංකඩගල අහස යට කොච්චර ආදර කතා දැගෑරුනත් ඒ අහස යටම ඉවරවෙන ආදර කතා තව කොච්චර ඇතිද ? ඇත්තටම ඒ මිනිස්සු තමන් අල්ලගත්ත අත අතාරින්නෙ එයාලගෙ වුවමනාවටද ? නැත්තම් අනිත් මිනිස්සුන්ගෙ වුවමනාවටද ?

මම දන්නෙ නැහැ ඇත්තටම එතන මේ දෙකෙන් මොකක්ද වුණේ කියන්න. ඒත් මම නම් හිතන්නෙ කාගෙවත් වුවමනාවට අපි ආදරය කරන මිනිස්සුන්ව අතාරින්න ඕනෙ නැහැ කියලා. හැබැයි ඉතින් මම එහෙම හිතුවට බහුතරයක් එහෙම හිතන්නෙ නැති බව මම මගේ රස්සාවෙන් ලබපු අත්දැකීම් එක්කත් දැන ගත්තා. කසාද බැඳපු අයත් ඩිවෝස් වෙන කාලෙ ඔය වගෙ ඕන වෙලාවක කැඩෙන්න පුලුවන් සම්බන්දකම් ගැන වැඩි විශ්වාසයක් තියන්න බැහැ ඉතින්. කොහොම උනත් මට ඒ මිනිස්සු ගැන දැනුනෙ වේදනාවක්.

මෙච්චර වෙලාම ඉකි ගගහ අඩ අඩ හිටපු අහස එකපාරම ඉකි ගහන එක නවත්තලා මහ හයියෙන් අඩන්න ගද්දි මට මතක් උනේ අර පෙම්වතුන්ව. අහස මෙහෙම අඩන්නෙ එතනින් එක්කෙනෙක් හරි නැතිනම් දෙන්නම හරි නුවර වැවේ ගැඹුර මනිනවදෝ කියලා මට හිතුනා. කොහොමත් නුවර වැවට පැනලා තමන්ගෙ ජීවිත කතාවට තිත තියන එක මේ නුවරට අලුත් දෙයක් නෙමෙයි.