White Lotus [ BL Nonfiction ]

42

හොස්පිට්ල් එකේ පැය ගානක් ගත කරලා ලිය කියවිලි වල කරන්න ඕන වැඩත් කරලා රන්වීර් මාව වලව්වට ගෙනත් ඇරලුවා.

" සෙහංස , මම එහෙනම් මෙහෙම්ම යන්නම්.. මතක ඇතුව හෙට උදේ නවයට පොළිසියට එන්න.. "

" හ්ම්.. ස්තූතියි කරපු හැම උදව්වකටම.. "

" ඕවා මොනාද බන්.. එහෙනම් මම ගියා.. "

" හරි මචං.. පරිස්සමින්.. "

" උබත් පරිස්සමින් ඉදපන්.. "

රන්වීර් යන්න ගියාම මම වලව්ව ඇතුළට ගියා.මුළු වලව්වම පාලුවට ගිහින්.

" අම්මා.. "

මම අම්මට කතා කරගෙනම වලව්ව ඇතුළට යද්දි මගෙ ඉස්සරහට දුවගෙන ආවෙ අභි.

" අප්පච්චි.. "

" අහි , කාත් එක්කද ගෙදර ආවෙ ? "

" යෙනු එක්ක පොළිසියෙ අංකල් කෙනෙක් ආවා.. එයා එක්කම් ආවෙ.. "

" ම්ම්.. කෝ යෙනු ? "

" අත්තම්මා එක්ක.. "

" ම්ම්.. "

ජීවිතේ පළවෙනි වතාවට මට හිතුනා අප්පච්චි කෙනෙක් විදිහට මම හරියට මගෙ වගකීම් ඉශ්ට කරන්නෙ නැහැ කියලා.මොකද මගෙ දීර්ගෙ සිහියෙන් හිටපු මට දරුවො දෙන්නව සම්පුර්ණයෙන්ම අමතක වෙලා තිබුණා.

ඒත් එක අතකට එහෙම වුණ එක සාධාරණයි කියලත් මට හිතුණා.මොකද ‍එයාව හම්බුණ දා ඉදන් ඇහෙ මූණෙ තියන් රැකපු , පණටත් වඩා ආදරේ කරපු , එක මොහොතකට තනි කරන්න ලෝභ හිතුණු කෙනාව අමු නිරුවතින් ලේ පෙරාගෙන ඉන්නවා දැක්කාම මගෙ හොඳ සිහිය නැති වෙන එක පුදුම වෙන්න ඕනෙ දෙයක්ද ?

මගෙ ශර්ට් එකේ තියන ලේ ගැන අභිට එච්චර තේරුමක් නැහැ.ඒත් මේ විදිහට මට අම්මා ගාවට යන්න බැහැ.අභිට නැති උනාට එයාට මේ දේවල් ගැන තේරුමක් තියෙනවනෙ.

" අප්පච්චි වොශ් දාලා එන්නම් අභි.. ඔයා අත්තම්මා ගාවට යන්න.. "

" හා.. "

මම කියලා ඉවර කරන්නත් කලින් හා කියපු කොල්ලා අම්මගෙ කාමරේට දුවලා ඉවරයි.

අපි දෙන්නාගෙ මතක පිරුණු අපේ කාමරෙ පහු කරගෙන මම බාතෲම් එකට ගියෙ කාමරේ දිහා ඇස් කොනකින්වත් බලන්නෙ නැතුව.මොකද මම දන්නවා ඔය කාමරේ කියන්නෙ මම බොහොම අමාරුවෙන් වැට කඩුළු බැදන් ඉන්න ඇස් වලට ආයෙම ඒවා බිදලා දාන්න පුලුවන් තැනක්.