seni beklerim öptüğüm yerde | sekai

çıkıyorum

finale geldikkkk😭

ficim taslaklardan yayımlandığı için herhangi bir yerinin bir yerden çalıntı olması imkansız o yüzden bir kısmını, bölümün aşırı benzerini falan okursanız lütfen tükürüp kaçın ve hiçbir şeyimi nolur çalmayın LÜTFEN😔

bunun chanbaeki için one shot mı mini bi fic mi olsa bilemedim ona da bir ara bakalımmm

okuduğunuz için çok teşekkür ederim👩🏻‍❤️‍💋‍👩🏻

_

Sehun

Jongin bana her zaman başka bir evrende yaşıyormuşum da onunla aramızda ilahi bir bağ varmış gibi hissettirirdi. Onu ilk gördüğümde çok küçük bir yaştaydım, küçük bir kalbim vardı ve ona olan sevgim boyumu dahi aşacak bir boyuttaydı.

Her zaman net adımları, büyük hedefleri olan birisi olmuştum. Jongin hayatıma tam anlamıyla girdiğinden beri adımlarım sekiz çizer, hedeflerim de şaşar hale gelmişti. Onu her şeyden koruma, dünyanın en mutlu kişisi yapma gibi ütopik hedeflerle doluydum.

Sevgimi taşıyamayıp elime yüzüme bulaştırdığım onlarca hatam olmuştu ama annem her zaman sevginin büyük tartışmaları olumlu yanıtlayacağını söyleyerek beni yatıştırırdı. Haklıydı, yüzü aşkın kavgamızın hepsi de birbirimize dayanamayıp affederek sonuçlanıyordu. Her şeyi çözüme bir şekil de kavuşturuyorduk.

Jongin mutfakta annemle konuşurken ben de prizdeki sorunu halletmeye çabalıyordum ve ister istemez onlara kulak kabartıyordum. İçim büyük bir huzurla doluydu, Jongin'i annemle yakın görmeyi uzun zamandır bekliyordum. "Buraya taşınmanız güzel olmuş." diyordu Jongin. Buraya gelirken onu kasabaya götürmemden korkuyordu ama yine de kabul etmişti, annemi görmeyi istediğimi biliyordu. "Sehun'u orda görmemin imkansıza yakın olduğunu biliyordum, en iyisi ordan çıkmaktı."

"Aslında gelmeyi birkaç kez düşündü ama aksilikler bazen bizi yakalıyor ve bırakmıyor."

"Birlikte halledersiniz." dedi annem gülerek. Zaten öyle ilerliyorduk, tek başımıza işleri yola koymakta başarısızdık. "Sehun görmeyeli bayağı bir olgunlaşmış."

"Öyle mi?"

"Evet, dinginleşmiş, sanki bir ailesi varmış gibi."

"Zaten bir ailesi var." dedi birden Jongin.

Elimdeki vidalar parkeye dağılıp yuvarlandığında konuşmalar kesildi. "Vidaları düşürdüm." dedim hemen. Sonra ikisi tekrar konuşmaya koyuldu.

"Çok sık kavga ediyor musunuz? Sehun anlaşması zor birisidir." dedi annem. Konu Jongin olduğunda ekstra zor bir insana dönüştüğümü artık ben de kabullenmiştim.

"Her gün birbirimizi yiyoruz."

"Seni bezdirdiğinde buraya kaçıp gel."

"Kaçamaaaz." diye araya girdim hemen. Jongin'le aramızda ne zaman mesafe uzasa nefes alışlarım bozuluyormuş gibi hissediyordum. Artık onu evden uzaklaştıracak herhangi bir şey yapma niyetim de yoktu.

"Artık beni sinir ettiğinde nerede olduğumu bilirsin." dediğinde gözlerimi devirdim fakat o mutfakta olduğu için görmedi. Jongin bir yere gidecekse onun annemin yanı olması benim için en iyi seçenekti.

Mutfaktan çıkıp yanıma çöktüğünde ona doğru yanağımı uzattım, eğilip annemin gelip gelmediğine baktıktan sonra dudaklarını yanağıma bastırdı. "Yapamadın mı?" diye sordu.