"Ömer beni seviyor gelir."
Dedim. Ben onu hep bekledim. Gözlerim pencerede yine bana gelir dedim. Ama o geleceğine onun düğün haberi geldi. Yinede inanmadım yalın ayak koştum aklımdaki sözlerle kapısına dayanacatım. Onu kapı önünde görmemle çaresi...
Ben geldim biliyorum geç geldi bölüm. Ama emin olun Wattpad yetmezmiş gibi hayatımda bazı sıkıntılar var. Çözmek istedikçe arap saçına dönüyor resmen. Ama şükür bu bölümü paylaşıyorum. Umarım beğenirsiniz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar...
Ne ben sana kızarım, ne zatın zahmet edip bana küssün. Artık seninle biz düşman bile değiliz... NAZIM HİKMET 📝
Ayaz,Geçmiş zaman;
Babası üşümesin diye yaktığı soba ile bir gecede bütün hayatı çocukluğu bitmişti Ayaz'ın. O gece hem ailesini hemde güzel geçen bütün hayatı son buldu. Küçük kalbi ağır bir pişmanlık dolduda taşıtı.Eğer o gece babasına üşüyorum demeseydi belkide ailesi hayatta olurdu.Ailesinin çığlıkları hala kulaklarında yankılanıyor hiç gitmiyordu. O ise öleceğini sanırken en son hatırladığı birinin kucağında dışarıya çıkarılışı gerisi ise yoktu onda.Bütün çocukluğu,ailesi o evle birlikte yanmış kül olmuştu.Gözlerini açtığında hastanede olduğunu anlamış etrafına bakıp ailesininde kurtulmuş olduğunu görmekti. Ama onların bir daha gelmeyeceğini,öldüklerini hemşirelerin ona acıyan gözlerle bakıp konuşmasıyla duymuştu.
"Yazık çocuğa kimsesi kalmadı ailesi ölmüş. Bu yaşta kimsesiz öksüz kaldı."
Küçükte olsada biliyordu "Öksüz"kelimesini bu sözleri ailesi olmayana söylenirdi. Şimdi onunda aliesi yoktu değilmi?Mehmet yangında zorda olsa kurtardığı çocuğu hergün gidip ziyaret ediyordu. Tesadüfen geçtiği yolda evdeki yangını görmüştü. O yangında ne kadar insanları kurtarmaya çalışada her yeri alevler sarmıştı. Kimseyi kurtaramamıştı.Küçük çocuğuda son anda fark etmiş, sonada evden çıkarabilmişti.Şimdi ise kimsesiz kalan çocuğu hergün gider ziyaret ediyordu. Durumu iyiye gitsede hiç kimseyle konuşmadığını odaya giren kimseye bakmadığını doktora durumunu sorduğunda öğrenmişti.Tekrar Ayaz'ı görmek için odaya gidince uykusunda sayıklıyan çocukla içi parçalandı.
"Anne gitmeyin,ne olur gitmeyin baba...!"
Bağırarak uykusundan uyanmıştı.Mehmet ağlayan çocuğa sarılıp teselli etti.
"Geçti yavrum ağlama geçti." Sahi geçmişti mi? Aslında hiçbirsey geçmemişti sadece o acıya alışıyorsun. Herşey eskisi gibi kalıyor.
Ağlaya ağlaya tekrar uykuya daldı.Doktor ile konuşmuştu yarın çıkışı vereceklerini ama kimse sahip çıkmadığı için yetimhaneye verileceğini söyledi.Bu yaşta neler yaşadı hala düşündükçe içi gidiyordu.
Suskun ve düşünceli haliyle ablasının dikkatini çekmiş yanına gitmişti Zeliha hanım.
"Ne oldu kızını mı özledin?"
Ablasının konuşması ile ona baktı. Evet kızını, Mercan'nını çok özlemişti üç gün sonra memleketine geri gidecekti.Ama canını sıkan o değilde ailesini acı şekilde kaybeden çocuktu.
